ಸಚಿನ್ ............................ ಸಚಿನ್ ...................

ನಾನು ಸಚಿನ್ ನಿವೃತ್ತಿ ತಕೊಂಡಾಗ ಬರೆದಿದ್ದ  ಒಂದು ನುಡಿ ಹಾರ :
ಈ ವರ್ಷ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಮಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಮದುಮಗಳು ಅಂತ ಒಂದು ಅದ್ಬುತ ಮಹಾ ನಾಟಕ ಪ್ರದರ್ಶನ ಇತ್ತು. ಸುಮಾರು ಒಂಬತ್ತು ಘಂಟೆ ಉದ್ದ. ಯಕ್ಷಗಾನದ ಹಾಗೆ ಇಡೀ ರಾತ್ರಿ ನಾಟಕ. ವಿಶೇಷ ಅಂದ್ರೆ ತುಂಬಾ ಉದ್ದ ಕಣ್ರೀ ಅಂದವರೂ ಕಣ್ಣು ಬಾಯಿ ಬಿಟ್ಟು ನೋಡಿದರು, ಉದ್ದ ಅಂದವರೂ ಇನ್ನಷ್ಟು ಉದ್ದ ಆಗಲಿ ಅಂತ ಒಳಗೊಳಗೇ ಅಂದುಕೊಂಡರು. ಸಚಿನ್ ಅನ್ನೋ ಮೆಗಾ ಸೀರಿಯಲ್ ನದ್ದೂ ಅದೇ ಕತೆ. ಅವರು ಆಡಿದ್ದು ನಾವು ನೋಡಿದ್ದು ಎಲ್ಲ ಶುರುವಾಗಿ 24 ವರ್ಷ ಆಯಿತು. ನಮ್ಮೂರಲ್ಲಿ ಒಂದು ನಾಲ್ಕೋ ಐದೊ ಹೋಳಿಗೆ ತಿಂದವರು ಇನ್ನೂ ಒಂದು ಹಾಕ್ಲಾ ಅಂದರೆ ಬೇಡ ಬೇಡ ಅನ್ನುತ್ತಲೇ ಮತ್ತೆರಡು ತಿನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ತಯಾರಿರ್ತಾರೆ. ಸಚಿನ್ ಆಟವೂ ಈ ಹೋಳಿಗೆ ತಿಂದವರ ಹಾಗೇ ಆಯಿತು. ನಾವೆಲ್ಲಾ ತುಪ್ಪ ಹಾಕಿದ ಗರಿ ಗರಿ ಹೋಳಿಗೆ ಬೇಡ ಬೇಡ ಎನ್ನುತ್ತಲೇ 24 ತಿಂದೆವು, ಯಾಕಂದರೆ ನಮಗೆ ಅದು ಇಷ್ಟ! 24 ತಿನ್ನುವಷ್ಟು ಇಷ್ಟ!!

ಕ್ರಿಕೆಟ್ ನ ಪಿತಾಮಹ WG Grace ಬಗ್ಗೆ ಒಂದು ಕತೆ ಚಾಲ್ತಿಯಲ್ಲಿದೆ. ಪ್ರದರ್ಶನ ಪಂದ್ಯ ಒಂದರಲ್ಲಿ ಗ್ರೇಸ್ ಮೊದಲ ಬಾಲಿಗೇ ಔಟ್ ಆದನಂತೆ. ಪವಿಲಿಯನ್ ಗೆ ನಡೆಯುವುದು ಬಿಟ್ಟು ಬೇಲ್ಸ್ ಎತ್ತಿಟ್ಟು ಮತ್ತೆ ಆಡೋದಕ್ಕೆ ನಿಂತನಂತೆ . ಏನಯ್ಯಾ ತಂದೆ, ಔಟ್ ಆದವರು ಸುಮ್ನೆ ಹೋಗ್ತಾ ಇರ್ಬೇಕು ಅದೇ ನಿಯಮ ಅಂದರಂತೆ ಅಂಪೈರ್ ಗಳು. ಗ್ರೇಸ್ ಟಪ್ ಅಂತ Square ಕಟ್ ಮಾಡಿದ ತರ ಉತ್ತರ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದ : ಸ್ವಾಮೀ, ಒಂದು ತಿಳ್ಕೊಳ್ಳಿ, ಇಷ್ಟು ಜನ ಬಂದಿರೋದು ನೀವು ರೂಲ್ಸ್ ಫಾಲೋ ಮಾಡ್ತೀರ ಅಂತ ನೋಡೋದಕ್ಕಲ್ಲ, ಅವ್ರು ಬಂದಿರೋದು ನನ್ನ ಆಟ ನೋಡಿ ಜಿಗಿದು ಕುಣಿದು ಖುಷಿ ಪಡೋದಿಕ್ಕೆ !!! ಸಚಿನ್ ವಿಷಯವೂ ಹಾಗೆ ಆಯಿತು ಅನ್ನಿ.

ಸಚಿನ್ ಒಂದು ಲೋಟ ಮಜ್ಜಿಗೆ ಕುಡಿದರೂ, ಮಜ್ಜಿಗೆ ಕುಡಿದ ಮೊದಲ ಆಟಗಾರ ನಮ್ಮ ದೇವರು ಅಂತ ಅದನ್ನೂ ಒಂದು ರೆಕಾರ್ಡ್ ಪಟ್ಟಿಗೆ ಸೇರಿಸಿ ಖುಷಿ ಪಡುವ ರೆಕಾರ್ಡ್ ಪ್ರಿಯರ ದೇಶ ಇದು. ಸಚಿನ್ ಬಿಡಿ, ಕಡೆಗೆ ಅತಿ ಹೆಚ್ಚು ರೆಕಾರ್ಡ್ ಮಾಡಿದ ಕ್ರಿಕೆಟಿಗ ಅಂತಲೂ ಒಂದು ರೆಕಾರ್ಡ್ ಮಾಡಿದ ಪುಣ್ಯಾತ್ಮ. ನಮ್ಮ ದೇಶಕ್ಕೆ ಅವರು ಹಿಡಿಸಿದ್ದು ಸಹಜವೇ. ನನ್ನಂತವರಿಗೆ ಅತೀ ಹೆಚ್ಚು ಮನರಂಜನೆ ಕೊಟ್ಟ ಆಟಗಾರ ಸಚಿನ್ ಅನ್ನುವುದೂ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ರೆಕಾರ್ಡ್. ನಾವೆಲ್ಲಾ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ನೋಡಿದ್ದೇ ಸಚಿನ್ ಗಾಗಿ. Azar ಮಹಮೂದ್ ನಮಗೆ ನೆನಪಿರುವುದು ಸಚಿನ್ ಅವನ ಓವರ್ ನಲ್ಲಿ ಹೊಡೆದ ನಾಲ್ಕು ಬೌಂಡರಿ ಗಳಿಂದ. ಸಚಿನ್ ಓಪನರ್ ಆಗಿ ಆಡಿದ ಮೊದಲ ಮ್ಯಾಚ್ ಈಗಲೂ ನೆನಪಿನ ಪುಟದಲ್ಲಿ ಹಚ್ಹ ಹಸಿರು. ಅವತ್ತು ದೆವ್ವ ಮೆಟ್ಟಿ ದವರ ತರ 49 ಬಾಲಲ್ಲಿ 82. ಅದು Auckland. ನಮಗೆ NewZealand ನಲ್ಲಿ Auckland ಅಂತ ಒಂದು ಜಾಗ ಇದೆ ಅಂತ ಗೊತ್ತಾಗಿದ್ದೇ ಈ ಇನ್ನಿಂಗ್ಸ್ ನೋಡಿದ ಮೇಲೆ. Dhaka ಎಲ್ಲಿದೆ ಅಂದರೆ ಸಚಿನ್ ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಮೇಲೆ 5 ಸಿಕ್ಸ್ ಜೊತೆ 95 ಚಚಿದ್ದರಲ್ಲ ಅದೇ Dhaka ಅನ್ನಬಹುದು. ಹೀರೋ ಕಪ್ ನಲ್ಲಿ ಕುಂಬ್ಳೆ 12 ರನ್ನಿಗೆ 6 ವಿಕೆಟ್ ಕಿತ್ತಷ್ಟೇ ಪ್ರಸಿದ್ದ ತೆಂಡೂಲ್ಕರ್ ಸೆಮಿ ಫೈನಲ್ ನಲ್ಲಿ ಹಾಕಿದ ಕೊನೆಯ ಓವರ್, ಸೌತ್ ಆಫ್ರಿಕಾ ಕ್ಕೆ ಕೊನೆಯ ಓವರ್ ನಲ್ಲಿ 6 ರನ್ ಬೇಕಿತ್ತು, ಸಚಿನ್ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಚೆಂಡು, ಮುಂದಿನದು ದೇವರ ಚಿತ್ತ!

ನೈರೋಬಿಯಲ್ಲಿ McGrathಗೆ 3 ಸಿಕ್ಸರ್ ಬಾರಿಸಿದಾಗ ನಮಗೆಲ್ಲ ಭಾರತ ಸರ್ಕಾರ ಇನ್ಸಾಟ್ ಉಪಗ್ರಹ ಹಾರಿಸಿದಷ್ಟು ಸಂತೋಷ ಆಗಿತ್ತು,ಟೊರೊಂಟೊದಲ್ಲಿ ವಕಾರ್ ಗೆ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದು, ಹೆನ್ರಿ ಒಲೊಂಗ ಧೂಳಿ ಪಟ ಆದದ್ದು, ಶಾರ್ಜಾದ ಭಯಂಕರ ಬಿರುಗಾಳಿ, Andy Caddick ಗೆ ಥೇಟು ಚಕ್ರವರ್ತಿಯ ಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಹುಕ್ ಮಾಡಿ ಕಣ್ಣು ತಂಪಾಗಿಸಿದ್ದು , ಆ ಮೇಲೆ ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಜೊತೆ ಹೊಸ ಗಾನ ಬಜಾನಾ ಅನ್ನಿಸಿದ್ದು, ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾ ದ ಜೊತೆ 175 ಮಾಡಿಯೂ ಸೋತಿದ್ದು. ಎಲ್ಲ ಸಂಭ್ರಮ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಟ್ಟಿದ ಹಾಗೆ ಇದೆ. ಎಲ್ಲ ಜಿಪುಣರ ಬೌಲಿಂಗ್ ಇದ್ದ New Zealand ಜೊತೆ ಮಾಡಿದ 186 ಅಬ್ಬಬ್ಬಾ !! 1995,1996, 1998 ಮತ್ತು 2003 ಸಚಿನ್ ಪ್ರಿಯರಿಗೆ ಮರೆಯಲಾಗದ ವರ್ಷಗಳು. ಸವಿ ಸವಿ ನೆನಪು ಸಾವಿರ ನೆನಪು!

ಸ್ಟ್ರೈಟ್ ಡ್ರೈವ್ ಲೀಲಾ ಜಾಲ, ಹುಕ್ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಹಬ್ಬ , ಪುಲ್ ಗಗನವೇ ಬಾಗಿ ಇಳೆಗೆ ಬಂದ ಹಾಗೆ, ಮುದ್ದು ಮಗುವಿನ ನಗೆಯ ಹಾಗೆ ಕಾಣುವ ಕವರ್ ಡ್ರೈವ್, ಅಪರೂಪದ ಲೆಗ್ glance, ಅಬ್ಬರದ ಸಿಕ್ಸರ್ ಗಳು, Square ಕಟ್ ಚಂದಕಿಂತ ಚಂದ, ಲೇಟ್ ಕಟ್ ಸೊಗಸೇ ಸೊಗಸು, ಮುಂದೆ ಬಂದರೆ ನಯನ ಮನೋಹರ , ಹಿಂದೆ ಹೋದರೆ ಅದೇ ಲಾಲಿತ್ಯ. ಮಳೆಗಾಲದಲ್ಲಿ ಜೋಗ ಜಲಪಾತ ಧುಮ್ಮಿಕ್ಕಿ ಹರಿದ ಹಾಗೆ ಅಬ್ಬರಿಸಿ ಬೊಬ್ಬಿರಿದು , ಮೆಲ್ಲನೆ ಬಳುಕಿ ಬಾಗಿ, ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ತಾಳ್ಮೆಯಿಂದ ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ಶಿಲ್ಪಿ ಕೆತ್ತಿದ ಹಾಗೆ ನಯವಾಗಿ ದೂಡಿ ಆಡಿದ ಆಟ, ನಿಮಗೆ ನೀವೇ ಸಾಟಿ ! ಎಲ್ಲಕ್ಕೆ ಕಳಶ ಇತ್ತ ಹಾಗೆ ನೀವು ವಿನಯದ ಸೌಜನ್ಯದ ಮೂರ್ತಿ. ನೀವು ಸುಮಾರು 411 ಸಲ ಔಟಾಗಿರಬೇಕು ಒನ್ ಡೇ ಗಳಲ್ಲಿ, ಟೀವಿ ಅನ್ನುವುದು 100 ರೂಪಾಯಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದರೆ ನಾವೆಲ್ಲಾ 411 ಸಲ ಟೀವಿ ಒಡೆದು ಹಾಕ್ತಾ ಇದ್ದೆವು. ಇನ್ನು ನೀವಿಲ್ಲ, ದ್ರಾವಿಡ್ ಇಲ್ಲ. ಟೀವಿ ಮಾರಾಟಕ್ಕಿದೆ !!

19 Reasons to like Shankara Nag

Note: I wrote this in Gandhadagudi Forum as a response to someone who asked what has Shankar Nag done. Hence it is not written like an article.

1. Personal charm: Why Raj Kumar became so legendary? He was much more than just an actor. People considered him as a role model in real life. Same with Shankara, he was much more than an actor. One more similarity is that he was simple and humble like Raj Kumar. Like Raj, he was a sweet, soft and genuinely likable guy. Again like Raj Kumar he would come on time to sets, he would treat everyone nicely without showing starry airs.
One or 2 Examples:
Ramesh Guru Raj Rao had to compose music for one Shankara's plays. Shankara was already a star by then. When Ramesh tried to address Shankara with bahu vachana, Shankar interrupted and told, "Ayyo adella beda, Shankara anta kareeri."
They were in Calcutta for the play. They had booked a flight ticket only for Shankar. He gave the ticket to someone else and came with the troupe in a train.

Another day, my relative who was working in the film industry was going in a city bus near Shivananda circle, suddenly one guy came running with a bag in his hand, jumped and got on the foot-board. He was taking something to a film lab for processing. In the next stop or something he got down and started running. That guy was someone who was already a BIG star! Shankara it was!!

2. Metro : He had seen the tube in London and had conceived the same for Bangalore. Some say that he brought engineers from Japan/Germany to get the survey done for the plan, some say he got it done from the Geological survey department. Whatever it is, he did get a survey done and submitted the report to the Govt of Karnataka during the times of Rama Krishna Hegade/Bommai. He spent 4-5 lakhs from his pocket for this project in those days(This is like spending 20 lakhs today). How many actors will spend 10-20 lakh for the metro project or any public work?? How many have such visions? Even chief ministers did not have such visions.

3. Low cost housing: He saw the ideas of an Austrian company called EVG, those guys were using some sheets with which you could construct houses with just 45000 Rs in those days. What a socialist!! In a country with 25% people near the poverty line it was such a good idea. Our poor people can benefit a lot from this idea even today. He had actually built one model house in Yelahanka, adu eegloo ide ante. His plan was to work with HUDCO and get this done. Nam politicians ishtu olle kelsa ella yelli madtare? KFI will not even dream of such things, they are busy making money using remakes!

4. Sanket Studio: All the recording work was being done in Madras those days. Shankara was the first one to start recording here. He saw the studios in Mumbai and did something similar in bangalore. He was the first guy to start computerised Sound recording in Kannada. He brought musicians and technicians from Madras and asked them to train local guys about how recording is done. If local guys are doing this and we have so many studios in Karnataka, say thanks to Shankara!!

5. Theatre: He also had formed a theatre group called Sanket. He directed plays like Naga Mandala, Barrister, Sandhya Chaaya, Nodi Swaami navirode heege and all. His dream was to build an intimate theatre in Karnataka and make it affordable to all.
Arundhati Nag realised this dream with Ranga Shankara. The ticket cost is just 100 Rs or max 200 Rs just because it was Shankar's dream to give it at low cost. Theatre rent is just 2500-5000 Rs for people who are performing. They can easily charge 10000-15000 Rs. It is a high class, posh theater with great sound and light systems, but they have kept it affordable. This also is because Shankara wanted to help artists by giving low cost options. Arundhati just realized his vision.
The stage concept is also different there, it is a thrust stage. This is also a fulfilment of Shankar's dream I guess, he wanted it to look like the intimate theatres he saw in foreign countries.

6. Farmhouse/Dairy: He had an idea for dairy farming/farm house. He bought some place in Singasandra/ Hosur road and actually did dairy farming.

7. Country Club: This was another dream that he actually realised. This is the precursor of the resorts that we have today. This was meant for hi fi society folks.

8. Medi-vac idea: Shankar had a project to give medical facilities to villagers by having diagnostic centres near villagers and by giving some pick up drop service using helicopters, I am not sure what the exact plan was. But he had an interesting idea.

9. Nandi betta: He saw some amusement park in Canada and thought of having one such near Nandi betta with garden, theme rides and stuff. He also wanted a rope way to Nandi betta and wanted to build a 5 Star hotel on top of betta. This rope-way/ theme park can be implemented even today.

10. Brick factory: Power plants were producing a waste called Fly ash. Shankara came across a plan to produce bricks using this fly ash. He wanted to use wind mills or something, there was a plan to do that without using electricity. Paperwork was done for this, but he passed away after that. His idea again was to help the poor with cheap bricks for building houses.

11. Garment factory: He had another idea to make textile and export it to foreign countries. not sure if there was anything unique about it.

12. Fly overs/ underpass: He had also suggested that Bengluru needs Fly overs and underpasses to handle the increasing traffic. He had shared the idea with Rama Krishna Hegade. He told this 15 years before SM Krishna thought of having fly overs after the damage had already been done. What a visionary!!

13. Multiplexes: This was another idea he had. Not sure how true it is. If it is true then he was 25-30 years ahead of his times!!

14. Malgudi days: With this he got a never before kind of acclaim all over India. It became a sensation. Perhaps he is the only director from KFI to get a nationwide acclaim like this. Puttanna, Upendra, Desai and all were limited to Karnataka/South India. They did not get national level recognition like he did. This gave him the much deserved satisfaction, he was finally happy that people accepted his talent.

15. Bridge cinema: This guy made bridge films like Accident, Ondu muttina kathe and Minchina Ota. This was even before the likes of Pawan Kumar and Rakshith Shetty and all were born. These films were neither fully commercial, nor were they ART films. There were ART films and there were commercial films in Kannada, Shankara probably bridged the gap with bridge films.

16. Intellectual/International level exposure and ideas: Shankara was friends with YNK(Celebrated editor of Prajavaani, guru of Jogi and Vishweshwar Bhat), Girish Karnad and such. He used to watch world cinema in those pre internet days. He used to read authors like Bertolt Brecht (Germany), Gabriel Garcia Marquez(Argentina), Pablo Neruda(Chile), Steinbeck(Ondu muttina kathe was based on a novel by him), Dostoyevsky(Russia) and such. He would read Nobel prize winning authors like Albert Camus and such.

He was getting these international level ideas and it was very difficult for people here to appreciate his ideas as people here were not that advanced like him. My relative who worked in KFI those days told that people in his friends circle were also no match for his intellectual level, they were not able to appreciate his ideas. Probably people like YNK and Girish Karnad were matching this intellectual wavelength that he had. Sorry, no such luck in film industry!!

This was a bit like Srinivas Ramanujan telling his Maths theories to people in Govt office in Kumbha Konam, they did not get head or tail of what Ramanujam was telling, they could not understand that he was having world class ideas. Finally Professor Hardy gave that recognition to him in England. Shankara also must have felt like that - a wrong man in a wrong place, way ahead of his times.

16. Multi faceted director: Shankara would act, write screenplays, read and direct. He wore other caps also. He would take a harmonium and start singing. He would start designing the sets. Would come with innovative set ideas with the budget constraint he had. No distributor was ready to buy Anantha Nag/ MS Sathyu film Bara. Like a producer/distributor he made sure that the film got a theatrical release. Shankara had also written a travelogue after visiting Singapore.

17. Speed, Energy: He was moving like a huchch naayi(mad dog) running inside a rocket on fire!! His thinking was even faster, by the time others got started with a Yamaha bike this guy would have reached Hassana in a bullet train. He did all these things listed in a span of 10-11 years. This is not the story of an 80 year old grandpa. He did all this at the age of 36. Not to forget, he acted in some 90+ films. Imagine doing these many projects, coming with these many ideas and acting in 90 films in a span of 10 years. He seemed to have 48 hours in a day.

18. Awards and Accolades: Shankara was in the league of Kasaravalli and Naga Bharana in this aspect. I think Kasaravalli, Naga Bharana and Shankara are the Top 3 award winning film makers of Karnataka. He won 2 National awards. Accident won the Indian Silver Lotus at the National Film Awards. Also, it won the State award for the best film.  Won 7 State awards including Second Best Film and Best Screenplay. Nodi Swami navirode heege - Again won the state award in the best film category.
"22 June 1897" is a Marathi film written by Shankara. This film won the Indian Silver Lotus at the National Film Awards. This film has been included in the selected collection of Indian films in the US Library of Congress. This film should have come in Kannada.

19. Hrudayavanta: Did not take proper money for half of his films. As per Anantha, he did not get paid properly for 45+ films. At least 35+ he himself gave concession seeing producer's problems. For some he got 30-40% payment, for some he got 50-60%. Some he did not take anything. Only hero to help so many producers I think. Being the hero in 90+ films he had a big loan when he died. Arundhati took 10 years to clear all the loans. This was partially due to the investments he had done on his dream projects and partially because he was not strictly taking money from producers.

Note: I have compiled the info from 15-20 different resources to form what I think is a coherent whole. 

Think outside the Box(Office)

What makes a film a Success?? 100 Crores in Box Office?? 200 Crores?? If you are the type of person who breaks into a Lungi dance looking at the weekly movie box office reports of those Salman Khan films, damn you!! I can bet all the money in my empty pocket that you consider all those Anurag kashyap films to be flops. You must have considered films like Ulidavaru kandante and Gombegala Love as failures. Gomebegala Love? That was a flop, right? Tony? Did not work in Box office, right? Yes, they did not work in the Box office, So what ??!! Sometimes we should not give a damn and how I wish our media understood this!! You think I am insane?? Read on!!

Declaring that a film is a success just because it has crossed 200 crores is like calling an Elephant the most successful animal because it is so damn BIG. Here is the Good news!! There is life beyond Box Office, Yes, a film that is not a Box Office success can also be successful. 

Jump back to year 1942. While we were busy with Quit India movement Hollywood released a film called Casablanca. It was a disaster in the box office. It flopped. End of story?? No. A BIG NO. Check Imdb Top 250. That film is within 50th rank 70 years after the release. Today it is universally accepted as an all time classic love story.  It has full critical acclaim. There were surely many box office successes in 1942. But have you heard of them? Does anyone remember them? Do they matter? No. Forget box office. Take a bus to Domlur from Maratha Halli. Near Domlur you will see an apartment. Name of that apartment is Casablanca! That is how much a box office disaster can rise. There is something called shelf life. We also have to consider the likability. Box Office is nothing but popular opinion. Popular opinion is not always right. 

There is another example called Shawshank Redemption. It was a Box Office failure. Today it is the number 1 in Imdb Top 250, It is a number 1 with 11 lakh+  votes. It is one of the most liked movies in the world today. What was the box office status of that film? Mega flop.Same can be said about Mera Nam Joker which is considered to be a classic today. Mental Manja has earned more than Muttina Haara in box office probably. Which one is better?

If we need a term to categorize these films then we can use the term "Cult Classic". In English they often have these cult classics. Some of them turn out to be classics later. A cult classic is usually a Box Office failure(Not always), Many might not have seen it. But a section of audience has seen it and that section is crazy about the film. They hail it as a great film. 

Take Muttina Haara. Rajendra Singh Babu spent 1.75 crore for Muttina Haara, he lost 1 crore. It was a disaster from that POV. But even today people ask him to make another film like Muttina Haara. Recently when he went to a Petrol bunk people asked him to make another Muttina Haara. Makers want this type of praise. That is why they make films. Babu told that if he had invested that 1.75 crore in Real estate he would have got 500 crores by now. But happiness given by that praise is much greater than the happiness of 500 crores by Real estate. Makers want their films to be liked,understood,loved and appreciated. 

There is an awesome film called Fightclub in Hollywood. It had earned 100 million dollars upon release. 100 million is nothing, it just earned some profit, not a Big hit in any sense. Now Fight Club is being considered as an all time great film. You are not qualified to be a movie buff if you have not seen Fight Club. Hollywood fans will laugh at you if you have not seen Fight Club. In Imdb it has the 10th rank now among the Imdb Top 250. In rotten tomatoes it has 150+ reviews and the rating is 80+. In Netflix it is one of the highly rented films even today. Compare this to Twilight Saga series. Teenage girls are crazy about these films. They earn in the range of 400 to 800 million dollars. There are many Movie buffs who will be ready to pound your laptop into thousand little pieces if it has Twilight movies . Movie buffs regularly create Twilight jokes. But every Twilight film has earned 6/7 times more than Fight Club in Box Office. So much for Box Office!!

There is a story about singer Bala Murali Krishna. One day he was sitting in an aeroplane ante. Suddenly one guy came to him and touched his feet. He asked, "Shall we take off"? That guy was the pilot!! What artists want is things like this. Nobody cares about how much money Bala Murali Krishna made.

Think of what motivates Sachin tendulkar? He was stinking rich. He made truckloads of money. But why did he still play till the age of 40? He played because he likes it. When he plays a good innings that gives the satisfaction which can not be given by hundreds of crores of money that he has. He wants people to scream, "Sachin....!! Sachin....!!!!"

Why NRN came back to Infosys in spite of having thousands of Crores in the form of Infosys shares? Because he can not tolerate if someone says that Infy is not doing well. He enjoys taking Infy to new heights. He likes being in power. He likes when people praise him, he likes it when people praise Infy. Why Deve Gowda is in politics even today? He has made thousands of crores. he can sit back and enjoy that money. But he is still in it because he likes being in politics. He can not tolerate the success of his enemies. He likes it when his children come to power, he wants people to praise him, he wants people to praise his children. 

Now take the other side. What about Rohit Shetty who broke so many Box Office records? He himself confessed that he used to go to depression after reading the reviews. Those 100 crores did not stop him from going to depression. Basically you make films to get praise, to impress people, to have people say "Wow!! What creative person Rohit shetty is". Now it has become a habit for him and he has developed a thick skin and ignores the reviews. 

One last example from Kannada. Sarathi was a blockbuster hit, right? But what did Dinakara Toogudeepa feel about it? Nothing much!! He even disowned the film!! He told people not to consider it as a Dinakar film and that it is purely a Darshan film. He probably got more satisfaction from a flop like Nava Graha.

I am not denying that Box Office success is important, but that is not the only criterion. There is life beyond Box Office. How do you measure the success of MTR? Is it by how much money they made or is it by how they made you smack your lips because of the kind of food they served? You don't fall for a girl based on how much money she makes, do you?? Films aren't any different.

Note: This was originally written for Nam Cinema:

http://www.namcinema.com/home/details/2/153/think-outside-the-box-office

My reactions to 2 recent Bollywood blockbusters:

Happy New Year: 
1.Go to Kitchen.
2.Take one dabba filled with Kadle kai (Ground nut).
3. Close the lid. Shake it thoroughly.
4. Now take it to the bed room.
5. Open the lid.
6. Spill the kadle kais on floor.
7. Now start picking the kadle kais one by one again.
8. Start filling them back to the dabba. Close the lid.
9. Take the dabba back to kitchen.
10. Repeat steps 1 to 9 for 2 hours.

This my friends, is a much better way of passing time than watching Happy New year. So much for the Great Indian Masala film!
3/10

Chennai Express:
Well, this is supposed to be a comedy and the only thing that made me laugh is the fact that something like this collected 300 fucking crores!! This is the kind of film in which even someone like Navjot SIngh SIdhdhu would have a hard time laughing. But then compared to Jai Ho this one is much better. I could sit and complete it because of Sharukh's charm and some good looking locations and the supposedly exotic setting. I like non nonsensical comedies, In fact I have liked films like Garam Masala, Bhagham Bhag, No Entry and such. But this one just did not work. And Deepika Padukone gets the award for the most irritating accent of the year.
4/10

ಲೂಸಿಯಾ - ಕಾಫಿಯೊಳಗೊಂದು ಬಿರುಗಾಳಿ!!

ಮತ್ತೊಂದು ಹಳೇ  ಬರಹ -  ವಿಮರ್ಶೆಯ ತರ  ಏನೋ ಒಂದು, ಓದಿಕೊಳ್ಳಿ  :

ಎಲ್ಲೋ ಓದಿದ ಈ ಸಾಲುಗಳನ್ನ ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ಓದಿಕೊಳ್ಳಿ :
ಬಿರುಗಾಳಿ ನಡುವೆ ಕಾಫಿಶಾಪ್
ಕೈಯ್ಯಲ್ಲೊಂದು ಕಪ್ ಕಾಫಿ
ಕಾಫಿಯೊಳಗೊಂದು ಬಿರುಗಾಳಿ

ಇದನ್ನೇ ನೀವು ಅಡ್ಡಡ್ಡ ಬರೆದು ಚು ಆಂಗ್ ತ್ಸು ಅಂತಲೋ ಅಥವಾ ಇನ್ನು ಯಾವುದಾದರೂ ಜಪಾನೀ ಹೆಸರು ತಗೊಂಡು ಆ ಝೆನ್ ಗುರು
ಕಾಫಿಶಾಪ್ ನಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಅಂದು ಬಿಟ್ಟರೆ ಇದನ್ನೊಂದು ಝೆನ್ ಕಥೆ ಅಂತಲೂ ಅಂದ್ಕೋ ಬಹುದು. ಸುಮಾರು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ KV ಸುಬ್ಬಣ್ಣ ಒಂದಷ್ಟು ಝೆನ್ ಕಥೆಗಳನ್ನ ಅನುವಾದ ಮಾಡಿ ಎಲ್ಲರೂ ಅಚ್ಚರಿಯಿಂದ ಓದುವ ಹಾಗೆ ಮಾಡಿದ್ದರು. ಅಂತದ್ದೇ ಎಳೆ ಒಂದನ್ನ ಹಿಡ್ಕೊಂಡು ಸಿನಿಮಾ ಮಾಡಿದರೆ?? ಹೀಗೂ ಉಂಟೆ ಅಂತ ತಲೆ ಕೆರೆದುಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ಹೀಗೂ ಉಂಟು ಅನ್ನುವ ತರ ಲೂಸಿಯಾ ಇದೆ. ಝೆನ್ ಕಥೆಯ ಹಾಗೆ ಅಚ್ಚರಿ ಹುಟ್ಟಿಸುವ ಸಾಲೇ ಲೂಸಿಯಾ ದ ಪಂಚ್ ಲೈನ್. ಆ ಸಾಲಿಗೆ ಎಲ್ಲರೂ ಉಘೇ ಉಘೇ ಅಂದಿದ್ದಾರೆ. ಫೇಸ್ಬುಕ್ ನಲ್ಲಿ ಅತಿ ಹೆಚ್ಚು ಲೈಕ್ ಮಾಡಲ್ಪಟ್ಟ ಪೋಸ್ಟಿನ ತರ ಲೂಸಿಯ ಕಂಗೊಳಿಸಿದೆ.

ಒಂದು ಕನ್ನಡ ಸಿನಿಮಾದ ಬಗ್ಗೆ ಜನ ಇದು ನನ್ನ ತಲೆಗೆ ಹತ್ತುವಿದಿಲ್ಲ ಅಂತ ಹೇಳಿರುವುದೇ ವಿಶೇಷ ಅಂತ ಥ್ರಿಲ್ಲಾದವರಿದ್ದಾರೆ. ಇಷ್ಟು ದಿನ ಗಾಂಧಿನಗರ ದ ಪ್ರಜೆಗಳು ನಂ ಫಿಲ್ಲಂ ಅಲ್ಲಿ ಹೀರೋ ಎಂಟ್ರಿ ಸಾಂಗ್ ಇದೆ, ಭಯಂಕರ ಫೈಟಿಂಗ್ ಇದೆ, ಕರುನಾಡಿನ ಬಗ್ಗೆ ಒಂದು ಭೀಕರ ಡೈಲಾಗ್ ಇದೆ, ಫಾರಿನ್ ಅಲ್ಲಿ ಶೂಟಿಂಗ್ ಮಾಡಿದೀವಿ , ಸೆಂಟಿಮೆಂಟ್ ಇದೆ, ಕಾಮಿಡಿ ಇದೆ ಅಂತೆಲ್ಲ ಡಂಗುರ ಸಾರ್ತಾ ಇದ್ದದ್ದು ನಮಗೆ ಗೊತ್ತೇ ಇದೆ. ಅವೆಲ್ಲ ಇದೆ ಅನ್ನೋ ಕಾರಣಕ್ಕೇ ಫೇಸ್ಬುಕ್ ಅಲ್ಲಿರೋ ಮಹಾ ಜನತೆ ಕನ್ನಡ ಸಿನಿಮಾದ ಕಡೆ ತಲೆ ಹಾಕಿಯೂ ಮಲಗ್ತಾ ಇರ್ಲಿಲ್ಲ ಅನ್ನುವುದೂ ದಿಟವೇ. ಲೂಸಿಯದಲ್ಲಿ ಅವೆಲ್ಲ ಇಲ್ಲ ಅಂತಲೇ ಪವನ್ ಡಂಗುರ ಸಾರಿದ್ದರು. ಕನ್ನಡ ಪ್ರೈಡ್ ಅಂತೆಲ್ಲ ಮಾತಾಡಿದ್ದರು. ಒಂದೊಂದು ಸಲ ಕನ್ನಡದ ಹಿತ ಚಿಂತನೆ ಇಂಗ್ಲೀಷಿನಲ್ಲೇ ಮಾಡಿದ್ದೂ ಇದೆ!! ಇದೊಂಥರ ಇಂಗ್ಲೀಷು ಬ್ಯಾಂಡ್ ನ ಡ್ರಮ್ಮರ್ ಒಬ್ಬ ಕನ್ನಡ ಡಿಂಡಿಮ ಬಾರಿಸಿದ ಹಾಗೆ. ಇಂಗ್ಲೀಷು ಸಾಂಗಿಗೇ ಕನ್ನಡ ಡಿಂಡಿಮ ಬಾರಿಸಿದ ಹಾಗೆ.

ಹಾಲಿವುಡ್ ಜಪ ಮಾಡ್ತಾ ಇದ್ದವರು, ತಮಿಳಿನ ಪೂಜೆ ಮಾಡ್ತಾ ಇದ್ದವರು, ಬಾಲೀ ವುಡ್ ಗೆ ಶರಣಾದವರು ಬೆಚ್ಚಿ ಬೀಳುವಂತ ಸಿನಿಮಾ ಬೇಕು ಅಂದವರಿಗೆ ಲೂಸಿಯ ಬಂದಿದೆ. ಕೂಲ್ dude ಗಳು, youtube ಪ್ರಿಯರು, ಬಳುಕುವ ಲಲನೆಯರು (Babes) ಎಲ್ಲ ಕನ್ನಡ ಸಿನಿಮಾ ನೋಡುವಂತಾಯಿತು. ತಲೆ ಬುಡ ಅರ್ಥ ಆಗ್ಲಿಲ್ಲ ಅನ್ನುವುದೂ ಹೊಗಳಿಕೆ ಆಯಿತು. ಎಷ್ಟೋ ಸಿನಿಮಾಗಳಿಗೆ ತಲೆಯೂ ಇರ್ಲಿಲ್ಲ ಬುಡವೂ ಇರ್ಲಿಲ್ಲ ಇನ್ನು ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದಾದ್ರೂ ಏನನ್ನ ಅನ್ನುವ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಇತ್ತು, ಹಾಗಾಗಿ ತಲೆ ಬುಡ ಅರ್ಥ ಆಗ್ಲಿಲ್ಲ ಅಂದ್ರೆ ಅವೆರಡೂ ಇದೆ ಅಂತಲೇ ಖುಷಿ ಪಟ್ಟ ವರೂ ಇದಾರೆ!

ಹಾಲಿವುಡ್ ನಲ್ಲಿ ಒಂದು ತಂತ್ರ ಇದೆ. ಒಂದು ವಿಷಯ ನಿಮಗೆ ಮನದಟ್ಟು ಆಗಬೇಕು ಅಂದ್ರೆ ಅದನ್ನ ಕನಿಷ್ಠ 3 ಸಲ ಹೇಳಬೇಕು. ಬಸವನಗುಡಿಯ ಪಾರ್ಕ್ ಒಂದರಲ್ಲಿ ಹಸಿರು ಗಿಡದ ಕೆಳಗೆ ಬಾಂಬ್ ಒಂದರ ವಿವರ ಇದೆ ಅಂತ ಥಟ್ ಅಂತ ಒಂದ್ಸಲ ಹೇಳಿದರೆ ಅದು ಪ್ರೇಕ್ಷಕನಿಗೆ ತಟ್ಟುವುದಿಲ್ಲ. ಅದನ್ನ ೩ ಸಲ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ರೀತಿ ಪ್ರೇಕ್ಷಕನಿಗೆ ಹೇಳಬೇಕು, ಆಗ ಅವನಿಗೆ ಅದು ಮನದಟ್ಟಾಗಿ ಅದರಲ್ಲಿ ಆತ involve ಆಗ್ತಾನೆ. ಪವನ್ ಹೀಗೆ ಮಾಡಿದ್ದರು. ಈ ಸಿನಿಮಾ ಮಾಡುವುದಕ್ಕೆ ಎಷ್ಟೆಷ್ಟು ಕಷ್ಟ ಪಟ್ಟೆ, ಎಷ್ಟು ಲೀಟರ್ ಬೆವರು ಸುರಿಸಿದೆ, ಎಷ್ಟು ಜನ ತುಳಿದರು, ತಾನು ಹೇಗೆ ಸಿಡಿದೆದ್ದೆ ಅಂತೆಲ್ಲ ಸಾರಿ ಸಾರಿ ಹೇಳಿದರು. 3 ಸಲ ಅಲ್ಲ 300 ಸಲ ಹೇಳಿದರು. ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಬಾಯಿಪಾಠ ಆಗುವಷ್ಟು ಸಲ. ಇಷ್ಟಿಷ್ಟು ಕಷ್ಟ ಪಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ, ಇಷ್ಟಿಷ್ಟು ಕ್ರಾಂತಿ ಮಾಡ್ತಾ ಇದ್ದಾರೆ ಹಾಗಾಗಿ ನಾವು ಇಷ್ಟು ಇಷ್ಟ ಪಡಬೇಕು ಅಂತ ಮೊದಲೇ ಮನಸ್ಸು ಮಾಡಿದ ಹಾಗೆ ಆಗಿತ್ತು !! ನೇತಾಜಿ ರಕ್ತ ಕೊಡಿ ನಿಮಗೆ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಕೊಡ್ತೇನೆ ಅಂದಿದ್ದರು, ಪವನ್ ನಂಗೆ ದುಡ್ಡು ಕೊಡಿ ನಿಮಗೊಂದು ಸಿನಿಮಾ ಕೊಡ್ತೇನೆ ಅಂದರು. ಒಳ್ಳೆ ಸಿನೆಮಾವನ್ನೇ ಕೊಟ್ಟರು. ಕನಸನ್ನು ಹೊಸ ಟ್ವಿಸ್ಟ್ ನೊಂದಿಗೆ ಕಾಣುವ ಹಾಗಾಯಿತು.

ನಮ್ಮ ಸಿನೆಮಾಗಳ ವಿನ್ಯಾಸವೂ ನಮಗೆ ಬಾಯಿಪಾಠ. ಹೀರೋ ಬರಬೇಕು , ಹೀರೋ ಯಿನ್ ಬರಬೇಕು, ಸ್ಲೋ ಮೋಶನ್ ಅಲ್ಲೇ ಬರಬೇಕು , ಅವರಿಗೆ ಲವ್ವೇ ಆಗಬೇಕು ಬೇರೇನೇ ಆದರೂ ನಾವು ಗಾಬರಿಯಾಗುತ್ತೇವೆ.
ಹೀರೋ ಇರಬೇಕು , ಕೇಡಿ ಇರಬೇಕು, ಆ ಕೇಡಿ ಗಹ ಗಹಿಸಿಯೇ ನಗಬೇಕು, ಕೇಡಿಗೆ ಹೀರೋ ನಾಲ್ಕು ಬಾರಿಸಬೇಕು, ಹಾಗಾಗದಿದ್ದರೆ ನಾವು ಬೆಚ್ಚಿ ಬೀಳ್ತೇವೆ. ನಮಗೆ ಆ ವಿನ್ಯಾಸ, ಆ structure ಅಭ್ಯಾಸ ಆಗಿದೆ, ಬಾಯಿಪಾಠ ಆಗಿದೆ. ಈ ವಿನ್ಯಾಸ ತಿರುವು ಮುರುವಾದರೆ ಕೆಲವರಿಗೆ ಖುಷಿ ಹಲವರಿಗೆ ಸಂಕಟ ಆಗಬಹುದು. ಕ್ರಿಸ್ಟೋಫರ್ ನೋಲನ್ ಮಾಡಿದ್ದು ಅದನ್ನೇ, structure ಅಂದರೆ ಏನು, ವಿನ್ಯಾಸ ಅಂದರೆ ಏನು ಅನ್ನೋ ಕಲ್ಪನೆಗೇ ಪೆಟ್ಟು ಕೊಟ್ಟ. ಮೊದಲು ವಿಲ್ಲನ್ ಸೋತು ಆ ಮೇಲೆ ಹೀರೋ ಸತ್ತು ಆ ಮೇಲೆ ವಿಲನ್ ಗೆ ಒಂದು ರೋಮ್ಯಾಂಟಿಕ್ ಸಾಂಗ್ ಇದ್ದರೆ ಜನ ತಲೆ ಕೆರೆದುಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲವೇ ? ಇದೂ ಹಾಗೇ . ನಮಗೆ ಬಾಯಿಪಾಠ ಆದ ವಿನ್ಯಾಸಕ್ಕೆ ಕೊಡಲಿ ಏಟು ಬಿದ್ದಿದೆ ಲೂಸಿಯ ದಲ್ಲಿ, ಇದು ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ನೋಲನ್ ಪ್ರಭಾವ, lucid ಡ್ರೀಮಿಂಗ್ ಕೂಡ Inception ನೋಡಿಯೇ ಹೊಳೆದಿರಬೇಕು. ಈ ಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ಯೋಚನೆ ಮಾಡಿರುವುದೇ ಅಪರೂಪ. ಹಾಗಾಗಿ ನಮ್ಮಿಂದ ಒಂದು ಭಳಿರೆ, ಭೇಷ್ !!

ಮತ್ತದೇ ಲವ್ ಸ್ಟೋರಿ ಬೇಕಿತ್ತಾ ಅನ್ನುವುದೂ ಪ್ರಶ್ನೆಯೇ , ಹಾಲಿವುಡ್ ನಲ್ಲಿ ಆಗುವಂತೆ ಇನ್ನಷ್ಟು classy ಮನೋರಂಜನೆ ಬೇಕಿತ್ತು, ಇಂಗ್ಲಿಷಿನಲ್ಲಿ David Fincher, Nolan, Scorsese ನಮ್ಮ ನೀರಜ್ ಪಾಂಡೆ, ಅನುರಾಗ್ ಕಶ್ಯಪ್ ಸಿನೆಮಾಗಳಲ್ಲಿ ಇರುವ ಪರಿಪೂರ್ಣ accomplishment ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ಒಂದು ಅದ್ಬುತ ಕಥೆ ಇಟ್ಕೊಂಡು ವಿನ್ಯಾಸದ ಮೇಲೆ ಪ್ರಯೋಗ ಮಾಡಿದ್ದರೆ ಇನ್ನಷ್ಟು ಚೆನ್ನಾಗಿರ್ತಿತ್ತು. ದೇಸಾಯಿ, ಉಪೇಂದ್ರ, ಪುಟ್ಟಣ್ಣ ಕಣಗಾಲ್ ಎಲ್ಲ ಮಾಡಿದ ಹಾಗೆ. ಅದರೂ ಸಿನಿಮಾ ಸಕತ್ತಾಗದೆ. ನನಗಂತೂ ಒಂದೇ ಸಲಕ್ಕೆ ಅರ್ಥ ಆಯಿತು , ತೀರ ಮೈಂಡ್ fuck ಏನಲ್ಲ. ಒಂತರಾ ತುಂಬ ಒಳ್ಳೆ ಸಿನಿಮಾ , ಕನ್ನಡದ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಅಭೂತ ಪೂರ್ವ ಅನ್ನುವಷ್ಟು ಒಳ್ಳೆ ಪ್ರಯೋಗ. ಜಟ್ಟ ದ Ashley-ಅಭಿಲಾಶ್ ಮತ್ತು ಲೂಸಿಯ ದ ಪೂರ್ಣ ಚಂದ್ರ ಅದ್ಬುತ ಹಾಡುಗಳಿಂದ ನೆನಪಿನಲ್ಲಿ ಉಳಿಯುವುದು ಖಚಿತ. ಕ್ಯಾಮೆರಾ ಹಿಡಿದ ಸಿದ್ಧಾರ್ಥ್ ವಾರೆವಾಹ್ ! ಪವನ್ ಆಡಿ, ಮಾಡಿ ರೂಡಿಯೊಳಗೆ ಉತ್ತಮರಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಸಿನಿಮಾ ಹೇಗಿರಬಹುದು ಅಂತ ಒಂದು ಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ನಮ್ಮನ್ನ ತಯಾರು ಮಾಡಿದ್ದರು, ಅದು ಹಾಗೇ ಇದೆ.

ಇನ್ನೂ ಇಂತ ಚಿತ್ರಗಳು ದಂದು ದಂಡಾಗಿ ಬರಲಿ. ಹಿಂಗಾರು ಮಳೆಯಾಗಿ, ಮುಂಗಾರು ಮಳೆಯಾಗಿ, ಸಿಡಿಲಾಗಿ , ಗುಡು ಗಾಗಿ, ಮುಸಲಧಾರೆಯಾಗಲಿ. ಕನ್ನಡ ಸಿನಿಮಾ ಅನ್ನೋ ಕಾಫಿಶಾಪ್ನಲ್ಲಿ ಸಣ್ಣಗೆ ಹೊಸ ಅಲೆಯ ಬಿರುಗಾಳಿ ಅಂತೂ ಎದ್ದಿದೆ, ಕಾಫಿಯೊಳಗೊಂದು ಬಿರುಗಾಳಿ, storm in a tea cup, ಇದು ಇನ್ನಷ್ಟು ಜೋರಾಗಿ ಬೀಸಲಿದೆ ಅಂತ ಹವಾಮಾನ ತಜ್ಞರಿಗೆ ಅನಿಸಲಿ ಈ ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಗೊಂಬೆಗಳ ಲವ್, ಅಟ್ಟಹಾಸ, ಮೈನಾ, SOLS, ಕಡ್ಡಿ ಪುಡಿ, ಟೋನಿ, ಜಟ್ಟ, ಲೂಸಿಯ ಮತ್ತು ಚಿತ್ರ ಮಂದಿರದಲ್ಲಿ. ಇದು 7 ಕೋರ್ಸ್ ಡಿನ್ನರ್ ಇದ್ದ ಹಾಗೆ . ಪುಷ್ಕಳ ಭೋಜನ. ಮುಂದ ???

ಜಟ್ಟ - ಅಜ್ಞಾನವೇ ಪರಮ ಸುಖ ಅಂದಂತೆ

ಜಟ್ಟ ಸಿನಿಮಾ ನೋಡಿ ನಾನು ಬರೆದ ಪುಟ್ಟ ವಿಮರ್ಶೆಯಂತ ಬರಹ :

ಸುಮಾರು 17 ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದಿನ ಮಾತು. ನಾನಾ ಪಾಟೇಕರ್ ನ ಬಾಯಿ ಹಳಿ ತಪ್ಪಿದ ರೈಲೊಂದು ಆಗುಂಬೆ ಘಾಟಿ ಇಳಿದ ಹಾಗೆ ಓಡುತ್ತಿದ್ದ ಕಾಲ ಅದು. ಅವನದ್ದು ಯಶವಂತ್ ಅಂತೊಂದು ಸಿನಿಮಾ ಬಂದಿತ್ತು. ಅದರಲ್ಲೂ ಎಂದಿನಂತೆ ಆತ ಉಗ್ರ ಕೋಪಿ. ಸಾಲಾ ಏಕ್ ಮಚ್ಚರ್ ಆದ್ಮಿ ಕೊ ಹಿಜಡಾ ಬನಾ ದೇತಾ ಹೈ ಅನ್ನುವ ಹಾಡು(!!) ಅದರಲ್ಲಿತ್ತು. ನಮಗೆಲ್ಲ ತುಂಬ ಇಷ್ಟವಾದ ಹಾಡು ಅದು. ಸುಬಹ್ ನಿಕಲೋ, ಭೀಡ್ ಕಾ ಏಕ್ ಹಿಸ್ಸಾ ಬನೋ ಅಂತ ಉಗಿದು , ಶಾಮ್ ಕೊ ವಾಪಸ್ ಘರ್ ಆ ಜಾವೋ, ದಾರೂ ಪಿಯೋ ,ಬಚ್ಚೇ ಪೈದಾ ಕರೋ ಔರ್ ಫಿರ್ ಮರ್ ಜಾವೋ ಅಂತ ಕುಟುಕಿ, ಕ್ಯೋಂಕಿ ಆತ್ಮ ಔರ್ ಅಂದರ್ ಕಾ ಇನ್ಸಾನ್ ಮರ್ ಚುಕಾ ಹೈ ಅಂತ ಮುಗಿಸುತ್ತಿದ್ದ ವಿಚಿತ್ರ ಸಾಲುಗಳು, ಬಿದ್ದು ಸಾಯ್ರಿ ಆದ್ರೆ ಆ ಜಲಪಾತದ ತರಾ ಬಿದ್ದು ಸಾಯ್ರಿ – ಅದ್ರ ಅಂದ ನಾದ್ರೂ ಉಳಿಸ್ಕೊಳ್ಳುತ್ತೆ ಆ ಜಲಪಾತ ಎಷ್ಟೇ ಎತ್ತರದಿಂದ ಬಿದ್ರೂ ಅನ್ನೋ ಅರ್ಥದ ಸಾಲುಗಳೂ ಇತ್ತು ಅದ್ರಲ್ಲಿ. ಈ ಸಾಲುಗಳನ್ನ ಕೇಳುವಾಗ ನಮ್ಮ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಮಿಂಚಿನ ಸಂಚಾರ. ಗಿರಿ ಅಣ್ಣನಿಗೂ ಅದು ವಿಪರೀತ ಹಿಡಿಸಿದ ಸಾಲು ಅಂತ ನೆನಪು.

ನಿಗಿ ನಿಗಿ ಕೆಂಡದಂತ ನಾನಾ ಪಾಟೇಕರ್ ಅವರಿಗೆ ಹಿಡಿಸಿದ್ದು ಸುಮ್ಮನೆ ಏನಲ್ಲ ಅಂತ ಈಗೀಗ ಗೊತ್ತಾಗ್ತಾ ಇದೆ. ಅವರ ಸಿನೆಮಾಗಳಲ್ಲಿ ಅಂತದೊಂದು ಕೆಂಡ ನಿಗಿ ನಿಗಿ ಉರಿಯುತ್ತ ಇರುತ್ತದೆ, ಬೂದಿ ಮುಚ್ಚುವ ಕೆಲಸ ಅವರಂತೂ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ. ಕಲ್ಲಂಗಡಿ ಹಣ್ಣು ಮಾರುವ ವ್ಯಾಪಾರದಲ್ಲಿ ಕೆಂಡ ಯಾವನಿಗೆ ಬೇಕು ಅಂತಲೂ ಅವರು ಕೇಳಿದವರಲ್ಲ. ಸಂತೋಷವೂ ಅದೇ ಬೇಸರವೂ ಅದೇ!! ಜಟ್ಟದಲ್ಲೂ ಹಿಗ್ಗಾ ಮುಗ್ಗಾ ಚಚ್ಚಿದ್ದಾರೆ, ನಾನಾ ಪಾಟೇಕರ್ ಜಪ್ಪಿದಂತೆ !! ಗಂಡಸರ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಂಗಸರಿಗೂ ಇರದಷ್ಟು ಸಿಟ್ಟು ಅವರ ಪೆನ್ನಿಗೆ ಇದೆ ಅನ್ನುವುದೂ ಮೆಚ್ಚುಗೆಯ ಮಾತೇ. ಕಾಡಿನಂತ ಚಿತ್ರ ರಂಗದಲ್ಲಿ ಕಾಡಿನ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತಾಡಿದ್ದಾರೆ, ಅಪರೂಪಕ್ಕೆ ಕಾಡುವ ಸಿನಿಮಾ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಕಾಡಿನ ಸಿನಿಮಾ ಕಾಡುವ ಸಿನಿಮಾವೂ ಆಗುತ್ತದೆ Werner Herzog ನ ಸಿನೆಮಾಗಳಲ್ಲಿ ಆದಂತೆ(ಅವನ ಈ ಸಿನಿಮಾ ನನಗೆ ತುಂಬಾ ಇಷ್ಟ ). ಆತ್ಮ ಔರ್ ಅಂದರ್ ಕಾ ಇನ್ಸಾನ್ ಮರ್ ಚುಕಾ ಹೈ ಅಂದಂತಿದ್ದ ಗಾಂಧಿ ನಗರಕ್ಕೆ ಇಂತಹ ಚಿತ್ರಗಳು ಬೇಕಿತ್ತು, ಬಾಕ್ಸ್ ಆಫೀಸ್ನಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದರೂ ಜಲಪಾತದ ತರ ಬೀಳುವರು ಬೇಕಿತ್ತು.

ಕೆಲವೇ ಪಾತ್ರಗಳನ್ನ ಇಟ್ಕೊಂಡು, ನಾಯಕ ನಟರು ಬೇಡ ನಟರು ಸಾಕು ಅಂದ್ಕೊಂಡು ಸಿನಿಮಾ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಅಡಿಗರ ಕವನಗಳಲ್ಲಿ ತುಂಬ ಸಿಟ್ಟಿತ್ತು, ಸಿದ್ದಲಿಂಗಯ್ಯ ಅಂತೂ ಇಕ್ರಲಾ ಒದೀರ್ಲಾ ಅಂತಲೇ ಸಿಟ್ಟಾಗಿದ್ದರು, ಇವರ ಸಿನಿಮಾ ಗಳಲ್ಲೂ ಇರುವುದು ಅಂತದ್ದೇ ಸಿಟ್ಟು, ಸಿಟ್ಟು ಗಿರಿರಾಜರ ಸ್ಥಾಯಿ ಭಾವ. ತೀರ ನವ್ಯದವರ ತರ ಸೆಕ್ಸ್ ಬಗ್ಗೆ ಅಷ್ಟೊಂದು ಮಾತಾಡಿಯೂ ಹುಡುಗಿಯರ ಕೈಲೂ ಸಿನಿಮಾ ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ ಅನ್ನಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ .

ಗೇರು ಸೊಪ್ಪದ ತಾಣಗಳಲ್ಲಿ ಆರದ ಗಾಯಕ್ಕೆ ಮುಲಾಮು ಹುಡುಕುತ್ತಿರುವ ಜಟ್ಟ, ಗಾಯಕ್ಕೆ ಉಪ್ಪು ಹಾಕಿ ಗುಣ ಮಾಡುವ ಸ್ವಭಾವದ ಸಾಗರಿಕ, ಒಂಥರಾ ನೋಲನ್ ಸಿನಿಮಾದಲ್ಲಿ ಬ್ಯಾಟ್ಮ್ಯಾನ್ ಮತ್ತು ಜೋಕರ್ ಡಿಕ್ಕಿ ಹೊಡೆದ ಹಾಗೆ ಮುಖಾ ಮುಖಿಯಾಗುತ್ತಾರೆ. ಬೃಂದಾವನವೇ ಬೆಸ್ಟ್ ಫಿಲಮ್ಮು ಅನ್ನುವವನಿಗೂ ಲೂಸಿಯ ಬಿಟ್ರೆ ಬೇರೆ ಇಲ್ಲ ಅನ್ನುವವನಿಗೂ ಇರುವಷ್ಟೇ ವ್ಯತ್ಯಾಸ ಅವರ ನಡುವೆ. ನಂಬಿದ್ದಕ್ಕೆ ಅಂಟುವ ಆತ, ಕೆಣಕುವ ಆಕೆ, ಸುಲಭಕ್ಕೆ ಮುಗಿಯದ ಜಗಳ.

ಸುಕೃತ ಪಳಗಿದ(!) ನಟಿಯಂತೆ ನಟಿಸಿದ್ದಾರೆ, ಸೊಕ್ಕು, ಸೆಡವು,ಹಟ ಎಲ್ಲ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಕಂಡಿದೆ ಸುಕೃತ ನಟನೆಯಲ್ಲಿ . ಕಿಶೋರ್ ಎಂದಿನಂತೆ ಲೀಲಾ ಜಾಲ , ಎಂದಿಗಿಂತ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೆಚ್ಚೇ ಲೀಲಾ ಜಾಲ , ಇಂತಹ ನಟರು ನಮಗೆ ಬೇಕೇ ಬೇಕು ಅನ್ನಿಸುವಂತ ನಟನೆ . ಪ್ರೇಂ ಕುಮಾರ್ ಮತ್ತು ಪಾವನ ಚಿಕ್ಕ ಚೊಕ್ಕ ಪಾತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಸರಾಗವಾಗಿ ನಟಿಸಿದ್ದಾರೆ.

Orson Welles ಮೊದಲ ಬಾರಿ Citizen Kane ತೋರಿಸಿದಾಗ ಈ ಪುಣ್ಯಾತ್ಮ ಹಾಲಿವುಡ್ ನ ಎಲ್ಲ ನಿಯಮಗಳನ್ನ ಮುರಿದಿದ್ದಾನೆ ಅಂದರಂತೆ ಯಾರೋ . ಮುರಿಯೋದಕ್ಕೆ ನಂಗೆ ಈ ರೂಲ್ಸು ಯಾವ್ದು ಅಂತ ಗೊತ್ತೇ ಇರ್ಲಿಲ್ಲ ಅಂದನಂತೆ ಆತ. ಅಜ್ಞಾನವೇ ಪರಮ ಸುಖ ಅಂದಂತೆ. ಗಿರಿರಾಜ್ ಕೂಡ ಹಾಗೆ ಒಂದು ಅರ್ಥದಲ್ಲಿ. ಇದು ಶೇಷಾದ್ರಿಯೋ, ಕಾಸರವಳ್ಳಿಯೋ ಸಿಟ್ಟಿಂದ ಮಾಡಿದ ಸಿನಿಮಾ ದ ಹಾಗಿದೆ. ಚೆನ್ನಾಗೇ ಇದೆ, ART ಫಿಲಂಗಳು ಚೆನ್ನಾಗಿರುವಂತೆ, ದ್ವೀಪವೋ ಅತಿಥಿಯೋ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಇಷ್ಟ ಆದಂತೆ. ಮುಂದೆ ಎಲ್ಲ ತರದ ಸಿನಿಮಾಗಳನ್ನೂ ಮಾಡಿ. ಬ್ರಿಜ್ ಸಿನಿಮಾವೇ ಮುಂದೆ ಕಮರ್ಷಿಯಲ್ ಆಗಲಿ. ಇದು ಕಮರ್ಷಿಯಲ್ ಅಲ್ಲ ಅನ್ನಿಸುವಂತ ಕಮರ್ಷಿಯಲ್ ಸಿನೆಮಾಗಳನ್ನ ಮಾಡಿ, ಹಾಗಂತ ಹಾರೈಸುತ್ತ……….!!(ಇದನ್ನೆಲ್ಲ ಒಂದು ಭಾಷಣದಲ್ಲಿ ಇನ್ನಷ್ಟು ಸೊಗಸಾಗಿ ಹೇಳಬಹುದಿತ್ತೇನೋ, ನನ್ನ ಭಾಷಣಗಳನ್ನ ನಿಮ್ಮಲ್ಲಿ ಕೆಲವರು ನೋಡೇ ಇದ್ದೀರಿ ! ಇದನ್ನೂ ಹಾಗೆ ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಿ !)

ರಾಹುಲ್ ದ್ರಾವಿಡ್ ಒಂದು ನುಡಿ ನಮನ

ದ್ರಾವಿಡ್ ನಿವೃತ್ತಿ ಘೋಷಿಸಿದಾಗ ಗೀಚಿದ್ದ ಪುಟ್ಟ ನುಡಿ ನಮನ :

ಕುಂಚ ಕೆಳಗಿಟ್ಟ ಕಲಾವಿದ ದ್ರಾವಿಡ್ಗೆ ಒಂದು ಪುಟ್ಟ ನುಡಿ ನಮನ (ಅಷ್ಟೂ ಮಾಡದೇ ಇದ್ದರೆ ಹೇಗೆ):
ಹನಿ ನೀರಾವರಿಯ ತರ ಒಂದೊಂದಾಗಿ ರನ್ ಪೇರಿಸಿ ಹಳ್ಳಕ್ಕೆ ಬೀಳಿಸ್ತಾನೆ ಅಂತ ಬೆವನ್ ನ ಬಗ್ಗೆಯೋ ಕಾರ್ಲ್ ಹೂಪರ್ ನ ಬಗ್ಗೆಯೋ ಹೇಳಿ ನಾವೆಲ್ಲ ಖುಷಿ ಪಡುವಾಗ ನಮಗೂ ಒಬ್ಬ ಇಂಥ ಕಸುಬುದಾರ ಬೇಕು ಅನ್ನೋ ಇಂಗಿತವೂ ಅಷ್ಟೋ ಇಷ್ಟೋ ಇತ್ತು ಅನ್ನಿ.

ಆಮೆಲಾಮೇಲೆ ಅಂಥಾ ವಿವಿಯನ್ ರಿಚರ್ಡ್ಸ್ ಬಾಯಿಂದಲೇ "On a different note, I can't help commenting that when it comes to style, I find Rahul... Dravid most stylish. In boxing parlance, he gets his punches without anyone noticing it. At the end of it, his opponent is bruised! " ಅನ್ನೋ ಮಾತು ಬಂತು.

ಟೆಸ್ಟ್  ಪ್ಲೇಯರ್ ಅಂತ ಕರೆಸಿಕೊಂಡು, ವನ್ ಡೇಯಲ್ಲೂ classy ಅನ್ನಿಸಿ, One Day/T20 ಆಡಲಾರ ಅಂತಲೂ ಟೀಕಿಸಿಕೊಂಡು ಎಲ್ಲ ಟೀಕೆಗಳ ಮೇಲೆ ಅದೇ ಸಂಯಮದಿಂದ ಚಂದದೊಂದು "ಗೋಡೆ" ಕಟ್ಟಿ, 20 ಚಿಲ್ಲರೆ ಬಾಲ್ ಗಳಲ್ಲಿ 50 ರನ್ ಉಡಾಯಿಸಿ, ಲಕ್ಷ್ಮಣ್ ನ 281 ರ ಜೊತೆ ಮರೆಯಾಗಿ, ಗಂಗೂಲಿ ಯ 180 ರ ಹಿಂದೆ ಕಳೆದು ಹೋಗಿ, ತೆಂಡುಲ್ಕರ್ ನ 140 ರ ಅಬ್ಬರಕ್ಕೆ ಜೊತೆಯಾಗಿ ನಮ್ಮ ನರಸಿಂಹ ಸ್ವಾಮಿಗಳ ಕವನದಂತೆ ಮೆಲುವಾಗಿ, ಹಿತವಾಗಿ, ಹೂವಿನಂತ ಇನ್ನಿಂಗ್ಸ್ ಕಟ್ಟಿದ ನಿಮಗೆ ನೀವೇ ಮಾದರಿ!!

ದೊಂಬರಾಟ ದವರ ತಂತಿ ಮೇಲೆ ನಿಲ್ಲಿಸಿ ಕೈಗೆ ಒಂದು ಹಾಕೀ ಸ್ಟಿಕ್ ಕೊಟ್ಟು ಒಂದು ಟೇಬಲ್ ಟೆನಿಸ್ ಬಾಲ್ ಎಸೆದರೂ ಅದನ್ನು ಮಿಸುಕಾಡದಂತೆ ತಟ್ಟಿ ಮಲಗಿಸಬಲ್ಲ ನಿಪುಣ ಕಲಾವಿದ ನೀವು. ನಿಮಗಿಲ್ಲ ಮರು ಮಾದರಿ!! ನೀವಿಲ್ಲ, ಇಂದೋ ನಾಳೆಯೋ ಸಚಿನ್ ಕೂಡ ಮನೆ ಸೇರಿದರೆ ಅಮೇಲೆ ಕ್ಲಾಸ್ ಅಂದರೇನು ಅಂತ ಯಾರಾದರೂ ಕೇಳಿದರೆ ಯಾರನ್ನು ತೋರಿಸೋಣ ? ಉಳಿಯುವುದು ಅದೇ ಹಳೆ ದೊಂಬರಾಟ !!

ಕೊನೇ ಸಿಡಿ(Twitterನಿಂದ ಹೆಕ್ಕಿದ್ದು): As is usual in India, they could name a street after #RahulDravid. But then, the Americans have already done it. Wall Street.

Andar Baahar film review

A review that I had written an year ago:
There are 3 reasons why you should watch this film:
1.     Parvathi Menon!
2.     Parvathi Menon !!
2.5. Parvathi Menon !!!
3.     Shivanna has finally tried something good.

If someone were to offer me a job to select the best performance by a heroine this year, I would not take the job. It would be mind bogglingly difficult to tell. Who wants to make a tough decision? I would not take it. Unless of course, I am allowed to declare a tie. A tie between the Menons. Nithya Cute Menon in Myna and Parvathi superb Menon Andar Bahar. What a performance it was!

Well,let me come to SRK before his fans pelt me with stones picked from the busy streets of KG road. SRK deserves some praise too. Firstly, for a good performance. Secondly for deciding to come out of a blood bubblingly bad spree of films like Jogayya, Lakshmi and Shiva. This is a step in the right direction. If you were to act like a PT master in a high school and ask the audience to fall in lines as per their taste, you would get 3 different lines.

First line would have hard core fans. These are freaks who would erect cut outs, dudes who watch movies to escape from it all. They belong to the “Cinema as escapism” category. They are poularly knwon as “The mass”. They would want their heroes to do superhuman things! Things like reaching from Majestic to maratha halli in 45 minutes during peak hours! Their hero should blast the baddies the way Chris Gayle treats cricket balls. Thier hero has to come like a Tsunami and go like a hurricane.
Second line will have English speaking, college going dudes who would not know who the president of India is unless it comes in MTV roadies. They would not know that a kannada film is releasing unless some chick shares the news in facebook. They are not fan boys(not at least of kannada heroes)
In the 3rd line you will have the great Indian families. Their list of favourites would include films like Yajamana, Anna thangi, Amruta Dhaare, Milana, Myna etc etc.

A film should get at least one line from above running towards theaters to be successful. To be a Mungaru male, it has to appeal to all 3 sections. To be a Simple aag ond love story it has to look cool to the 2nd line. To be a Myna it has to touch the hearts of people standing in the 3rd line.
Any teacher from any MBA school worth his salt would tell you that you should market your product to the right set of consumers. A case study on Andar Bahar would immediately reveal that it is a product prepared for the people in 3rd line. The mistake of course is that we had people from the 1st line queued near the theaters.

All said, Andar bahar is a decent film. One part of the story is a little cliched but there still is some freshness. There is nothing mindblowing but it definitely is worth a watch. Regular audeince might feel that it is a little slow but then if you are taking a city tour you would want the tour to be slow and relaxed, a bullet train would not be an ideal choice. Yes, there is some lag but then I am not sure as to what could have been cut.

The film starts like a mass film and then slowly moves to the slow and family mode. What makes that work is the lovely Parvathi and a decent performance by SRK. Scenes of the vegetable market, the tattoo scene and the handy cam scene in the end were touching and will stay in my mind for some time. The spinning car in the fight scene looked stylish. Vijay Prakash’s music was refreshingly different from the routine Hari Krishna stuff. Title track and Maleyali Minda deserve a special mention. Picturisation is rich and soothing to the eyes.

Go for it if you are fine with a slow, soft and meant for family kind of stuff. A good one time watch.

7.75/10

ಸಿಂಪಲ್ ಚಿತ್ರಕ್ಕೊಂದು ಕಾಂಪ್ಲಿಕೇಟೆಡ್ ವಿಮರ್ಶೆ !!

ಸಿಂಪಲ್ ಆಗೊಂದ್ ಲವ್ ಸ್ಟೋರಿ ಸಿನೆಮಾಕ್ಕೆ ನಾನು ಬರೆದಿದ್ದ ಹಳೇ  ಪಾತ್ರೆ ಹಳೇ ಕಬ್ಣದಷ್ಟು ಹಳೇ  ವಿಮರ್ಶೆ :

ನಿನ್ನೆ ಎಲ್ಲ ನಿನ್ನೆಗಳ ಥರ ಇರಲಿಲ್ಲ, ಬಹಳಷ್ಟು ನಾಳೆಗಳು ನೆನಪು ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವಂತ ನಿನ್ನೆ ಮಾಲೆ ಪಟಾಕಿ ಒಂದು ಸಿಡಿಯಿತು. ಅದು ಮಾತಿನ ಪಟಾಕಿ, ತರಲೆಗಳ, ಈಗಿನ ಹುಡುಗರು ಮೆಚ್ಚಿ ಅಹುದಹುದೆನ್ನುವಂತ ಮಾತುಗಳ ಸರ ಪಟಾಕಿ.

ಭಯಂಕರ ಸ್ಟಾರ್ ಗಳು ಅಂತ ಯಾರೂ ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಕನ್ನಡ ಸಿನಿಮಾ ನೋಡೋದಕ್ಕೆ ಯಾರೂ ಬರೋದಿಲ್ಲ ಅನ್ನೋ ನಂಬಿಕೆಯ ತಲೆ ಮೇಲೆ ಹೊಡೆದಂತೆ ಜನ ಬಂದಿದ್ದರು. ಮಲ್ಟಿಪ್ಲೆಕ್ಸುಗಳು ಸೀಟು ಖಾಲಿಯಾಗಿದೆ ಅನ್ನೋ ಬದಲು ಟಿಕೆಟ್ ಖಾಲಿಯಾಗಿದೆ ಅಂತ ಉಸುರಿ ಧನ್ಯವಾದವು. ಎಲ್ಲ ಥಿಯೇಟರ್ ಗಳ ಮುಂದೆಯೂ ಕಾಲೇಜು ಹುಡುಗರ ದಂಡು, ಥಿಯೇಟರ್ಗಳ ಹತ್ತಿರ ಜನ ಸಾಗರ. ಮಹಾಸಾಗರ.  ಹಿಂದೂ ಮಹಾ ಸಾಗರ, ಮುಂದೂ ಮಹಾ ಸಾಗರ! ಆ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಇದು  ಒಂಥರಾ ಅತಳ, ಸುತಳ, ಭೂತಳ, ಪಾತಾಳ, ತಳಾತಳ ಮತ್ತು ಫೇಸ್ಬುಕ್ ಗಳಲ್ಲಿ ಅಡಗಿದ್ದ ಪಡ್ಡೆ ಗಳನ್ನ , ಕಾಲೇಜು ಗಳ ಹತ್ತಿರ ಸುಳಿದಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಹುಡುಗರನ್ನ ಥಿಯೇಟರ್ಗೆ ಎಳೆದು ತಂದ ಹೊಸ ಅಲೆಯ ಸಿನಿಮಾ. ಈ ಥರ ಹುಡುಗರು ನೋಡೋ ಅಂತ ಸಿನಿಮಾ ಮಾಡಿಯೂ ಗೆಲ್ಲಬಹುದು ಅಂತ ಈ ಸಿನಿಮಾ  ಸಾಧಿಸಿ ತೋರಿಸಲಿ ಅಂತ  ಹಾರೈಸಿ ಈ ವಿಚಾರವನ್ನ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಕೈ ಬಿಡಬಹುದು!!

ಚಿತ್ರ ಕಥೆ ಬರೆಯೋದನ್ನ ಹೇಳಿ ಕೊಡೋ ಮೇಷ್ಟ್ರುಗಳು ಹೇಳಿ ಕೊಡುವ ಮೊದಲನೇ ಪಾಠ ಅಂದರೆ “Don’t tell,Show” ಅಂತ. ಅಂದರೆ ಪಾತ್ರಗಳು ಆಡದೇ, ಮಾಡಿ ರೂಡಿಯೊಳಗುತ್ತಮರಾಗಬೇಕು ಅಂತ. ಲೋಕನಾಥ್ ಉಪ್ಪಿನ ಕಾಯಿ ತಿಂತೇನೆ ಅಂತ ಡೈಲಾಗ್ ಉದುರಿಸಬಾರದು, ತಿಂದು ತೋರಿಸಬೇಕು, ಯಾಕೆಂದರೆ ಇದು ದೃಶ್ಯ ಮಾಧ್ಯಮ. ಇಂಥಹ ಮೇಷ್ಟ್ರುಗಳ ಮಾತು ಕೇಳಿಸದಷ್ಟು ಮಾತಾಡಿದ್ದು ಯೋಗರಾಜ ಭಟ್ಟರ ಪಾತ್ರಗಳು. ಈಗ  ಯೋಗರಾಜ ಭಟ್ಟರ ಪ್ರೀತಂ ಸ್ವಲ್ಪ ಸೈಲೆಂಟ್ ಹುಡುಗ ಅನ್ನಿಸುವಷ್ಟು ಮಾತಾಡಿರೋದು ಸಿಂಪಲ್ಲಾಗ್ ಒಂದ್ ಲವ್ ಸ್ಟೋರಿಯ ಪಾತ್ರಗಳು.

ಅಂದ ಹಾಗೆ ಸಿನಿಮಾ ಹೇಗಿದೆ? ಸೀರಿಯಸ್ಸಾಗಿ ಹೇಳುವುದಾದರೆ ತಮಾಷೆಯಾಗಿದೆ. ರೀಡರ್ಸ್ ಡೈಜೆಸ್ಟ್ ನ ಐವತ್ತು ಪ್ರತಿಗಳಿ ಗಾಗುವಷ್ಟು “Quotable quotes”ಅನ್ನ ಬರೆದು ಬಿಸಾಡಿದ್ದಾರೆ ನಿರ್ದೇಶಕ  ಸುನಿ. ಕತೆ ಇಲ್ಲವಾ ಅಂತ ಕೇಳಿದರೆ ಇದೆ, ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ಬಿಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳುವ ಬಾವುಟದ ಥರ, ಮಾತುಗಳಲ್ಲಿ, ಹುಡುಗ ಹೇಳುವ ಕಥೆಯಲ್ಲಿ, ತರಳೆಯ  ತರಲೆಯಲ್ಲಿ, ಕಥೆ ಬೇಕೇ ಬೇಕು ಅನ್ನುವವರಿಗೆ ಸಾಕಾಗುವಷ್ಟು ಕಥೆ ಸಿಗುತ್ತದೆ. ಒಬ್ಬ ಹುಡುಗ ಒಬ್ಬ ಹುಡುಗಿಯನ್ನ ನೋಡೋಕೆ ಹೋಗಿ, ಅವರು ಒಂದಿಷ್ಟು ಹರಟೆ ಹೊಡೀತಾ ತಮ್ಮ ಗತ ಸಾಹಸಗಳನ್ನ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳೋದೇ ಸ್ಟೋರಿ. ಹಾಗೆ ಹೇಳುವಾಗ ಎಷ್ಟು ಮಜವಾಗಿ ಹೇಳ್ತಾರೆ ಅನ್ನುವುದು ಸಿನಿಮಾ ಹಳೇ ಪಾತ್ರೆನಾ ಅಥವಾ ಹಳೇ ಪಾತ್ರೆ ಥರಾ ಕಾಣೋ ಹೊಸಾ ಕಬ್ಣನಾ ಅಂತ ಹೇಳುತ್ತೆ. ಹಿಟ್ಟು ನಿನ್ನೇದೇ ಆದರೂ ಇವತ್ತು  ಹುಯ್ದಾಗ  ದೋಸೆ ಗರಿ ಗರಿಯಾಗೇ ಇರೋದಿಲ್ವೆ? ಸುನಿ ಗರಿ ಗರಿಯಾಗಿ, ರುಚಿ ರುಚಿಯಾಗೇ ಹುಯ್ದಿದ್ದಾರೆ ದೋಸೇನ. ದಿನ ಪೂರ್ತಿ ತಂಟೆ ಮಾಡುತ್ತ ಕುಣಿದಾಡುವ ಮುದ್ದು ಹುಡುಗಿಯ ಲವಲವಿಕೆಯ ತರ ಇದೆ ಸಿನಿಮಾ. ಲವಲವಿಕೆ ಯಾರಿಗೆ ತಾನೇ ಬೇಡ ? ಸುಮ್ಮನೆ ಇಬ್ಬರು ಮಾತಾಡಿದರೆ ಕಥೆ ಆಗುತ್ತಾ? ಅದು ಅವರು ಏನು ಮಾತಾಡ್ತಾರೆ ಅನ್ನೋದರ ಮೇಲೆ ಅವಲಂಬಿಸಿರುತ್ತದೆ! Before Sunrise ಅನ್ನೋ ಇಂಗ್ಲಿಷ್  ಫಿಲ್ಮಿನಲ್ಲಿ ಎರಡು ಪಾತ್ರಗಳು ಮಾತಾಡೋದು ಬಿಟ್ಟು ಇನ್ನು ಏನೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. The man from earthನಲ್ಲೂ ಮಾತೇ ಕತೆ!

ಕಣ್ಣಿಗೆ ಇಷ್ಟ ಆಗುವ ಜಾಗಗಳು, ಕಣ್ಣಿಗೂ ಕಿವಿಗೂ ಇಷ್ಟ ಆಗುವ ಹುಡುಗಿ,  ಚಂದದ ಕ್ಯಾಮೆರಾ ಕುಸುರಿ ಎಲ್ಲ ಇದೆ. ಹೆಕ್ಕಿ ತೆಗೆದ ಲೊಕೇಷನ್ನುಗಳು, ಆ ಲೊಕೇಷನ್ನುಗಳಲ್ಲಿ  ಓಡಾಡುವ ಹುಡುಗ ಹುಡುಗಿ, ಒಂದಷ್ಟು ಮಳೆ, ಸ್ವಲ್ಪ ಚಳಿ ಎಲ್ಲದರಲ್ಲೂ ನಿರ್ದೇಶಕ ಸಿಗುತ್ತಾನೆ. ರಕ್ಷಿತ್ ನೇರ,ದಿಟ್ಟ,ನಿರಂತರ. ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಸ್ಕ್ರಿಪ್ಟು ಓದುವ, ಕಥೆ ಕೇಳುವ ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಮನಸ್ಸಿನ ಅಭಯ್ ಡಿಯೋಲ್ ತರದ ಸ್ಟಾರ್ ಒಬ್ಬ ಇದ್ದರೆ ಚೆನ್ನಾಗಿತ್ತು ಅನ್ನುವವರು ರಕ್ಷಿತ್ ಕಡೆ ತಿರುಗಿ ನೋಡಬಹುದು. ರಕ್ಷಿತ್ ಹಾಗಾಗಲಿ. ಶ್ವೇತಾ ಅನ್ನೋ ಚಿನಕುರುಳಿ ಇನ್ನಷ್ಟು ಸಿನಿಮಾ ಮಾಡಲಿ. ಸುನಿ ಮತ್ತು ಅವರ ತಂಡ ಇನ್ನೊಂದಿಷ್ಟು ಚೆಂದದ ಸಿನಿಮಾ ಮಾಡಿ ನಮ್ಮನ್ನ ಖುಷಿ ಪಡಿಸಲಿ.

8.25/10

ಇಂಗ್ಲೀಶ್ ಎನೆ ಕುಣಿದಾಡುವುದೆನ್ನೆದೆ

ಕನ್ನಡ ಮಾಧ್ಯಮ ಕಡ್ಡಾಯವಲ್ಲ : ಸುಪ್ರೀಂ ತೀರ್ಪು

ಇದೊಂದು ಬೇರೆ ಬಾಕಿ ಇತ್ತು . ಇದು ಒಂದು ರೀತಿ ಕ್ಯಾನ್ಸರ್ ರೋಗಿಗೆ ವಿಷ ಕೊಟ್ಟ ಹಾಗೆ. ಮೊದಲೇ ನಮ್ಮ ಖಾಸಗಿ ಶಾಲೆಗಳಿಗೆ ಕನ್ನಡ ಅಂದರೆ ಅಷ್ಟಕ್ಕಷ್ಟೇ. ಮಗುವಿಗೆ ತನಗೇನು ಬೇಕು ಅಂತ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ಅದರ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಕನ್ನಡ ಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ, ಇಷ್ಟು ಸಾಲದು ಅಂತ ತೀರ್ಪು ಬೇರೆ. ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ ಬೇಡ ಅಂದ್ರೆ ಹೇಗೆ ? ಇಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ ಬೇಡ ಅಂತಾದರೆ, ಇನ್ನೆಲ್ಲಿ ಸೋಮಾಲಿಯಾದಲ್ಲೋ ಈಜಿಪ್ಟಿನಲ್ಲೋ ಮಕ್ಕಳು ಕನ್ನಡ ಕಲಿಯಬೇಕೆ? 

ಇಂಗ್ಲೀಶು ಮಾಧ್ಯಮದಲ್ಲಿ ಕಲಿತರೆ ಮಾತ್ರ ಒಳ್ಳೆಯ ಕೆಲಸ ಸಿಗುತ್ತದೆ ಅನ್ನುವುದು ನಮ್ಮ ಪೇಟೆ ಜನರ ಅತಿ ದೊಡ್ಡ ಮೂಢ ನಂಬಿಕೆ. ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ ಇದಕ್ಕೆ ಯಾವ ಆಧಾರವೂ ಇಲ್ಲ. ವಿದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಇಂತಹಾ ವಿಷಯಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಹತ್ತಿಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷ ಅಧ್ಯಯನ, ಸಂಶೋಧನೆ ಮಾಡಿ ಒಂದು ತೀರ್ಮಾನಕ್ಕೆ ಬರುವ ಕ್ರಮ ಇದೆ. ಈಗ ಒಂದೇ ಮಟ್ಟದ ಮೇಧಾಶಕ್ತಿ, ಬುದ್ಧಿ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ಇರುವ, ಒಂದೇ ಸಾಮಾಜಿಕ ಸ್ತರದಿಂದ ಬಂದ ನೂರು ಮಕ್ಕಳನ್ನ ಆಯ್ದುಕೊಂಡು, ಅವರಲ್ಲಿ ಒಂದೈವತ್ತು ಜನ ಕನ್ನಡ, ಒಂದೈವತ್ತು ಜನ ಇಂಗ್ಲೀಷು ಮಾಧ್ಯಮಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತಾರೆ ಅಂತಾದರೆ, ಈ ಮಕ್ಕಳನ್ನ ಒಂದು ಇಪ್ಪತ್ತು ಮೂವತ್ತು ವರ್ಷ ಗಮನಿಸಿ ಇಂಗ್ಲೀಷು ಮಾಧ್ಯಮದಲ್ಲಿ ಕಲಿತವರು ಉಳಿದ ಮಕ್ಕಳಿಗಿಂತ ವೃತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಮೇಲೆ ಹೋಗುತ್ತಾರೆಯೇ ಅಂತ ಗಮನಿಸಬಹುದು. ಇಂತಹಾ ಅಧ್ಯಯನಗಳೇನೂ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಆದ ಹಾಗಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ಈ ವಾದಕ್ಕೆ ಬಲವಾದ ಸಾಕ್ಷಿ ಆಧಾರಗಳೇನೂ ಇರುವ ಹಾಗಿಲ್ಲ. ಇಲ್ಲಿರುವುದು ಒಂದು ಗ್ರಹಿಕೆ ಅಥವಾ ನಂಬಿಕೆ ಮಾತ್ರ.  

ಗಮನಿಸಿ ನೋಡಿ. ಇವತ್ತು ಬೆಂಗಳೂರಿನಂತಹ ನಗರಗಳಲ್ಲಿ ಅರ್ಧರ್ಧ ಇಂಗ್ಲೀಷು ಮಾತಾಡುವ ಪುಟ್ಟ ಕಂದಮ್ಮಗಳು ಬೇಕಾದಷ್ಟು ಸಿಗುತ್ತವೆ. ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಕನ್ನಡವೂ ಕಲಿಸಿ ಜೊತೆಗೆ ಒಂದಷ್ಟು ಇಂಗ್ಲೀಷು ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟರೆ ತೊಂದರೆ ಏನೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಕನ್ನಡವನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಬಿಟ್ಟು ಬರೀ ಇಂಗ್ಲಿಷು ಮಾತ್ರ ಕಲಿಸುವುದರ ಬಗ್ಗೆ ತಕರಾರು  ಇರುವುದು. ಅಮೆರಿಕಾದಲ್ಲೋ, UK ಯಲ್ಲೋ ಆದರೆ ಸರಿ. ಇಲ್ಲಿ ಯಾಕೆ ಮಕ್ಕಳು ಕನ್ನಡ, ತಮಿಳು, ತೆಲುಗು ಮಾತಾಡದೆ ಇಂಗ್ಲೀಷು ಮಾತಾಡುತ್ತವೆ ? ಯಾಕೆಂದರೆ ಅವುಗಳ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮ ಕಲಿಸಿದ್ದು ಅದೇ ಭಾಷೆ, ತೀರ ಉಪಾಯ ಇಲ್ಲದೆ ಅಜ್ಜ ಅಜ್ಜಿಯರೂ ಹರುಕು ಮುರುಕು ಇಂಗ್ಲಿಷಿನಲ್ಲೇ ಕತೆ ಹೇಳುವುದೂ ಇದೆ. ಭೀಮ ಬಕಾಸುರರ ಕತೆಯನ್ನು ಒಬ್ಬ ಅಜ್ಜ ಮಗುವಿಗೆ ಇಂಗ್ಲೀಷಿನಲ್ಲಿ ಹೇಳುವುದು ನೋಡಿ ನಾನೇ ನಕ್ಕದ್ದು ಇದೆ. ಇರಲಿ. ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ ? ಮಗುವಿನ ಒಳ್ಳೆಯದಕ್ಕೆ ಹೀಗೆ ಮಾಡ್ತೇವೆ ಅಂತಾರೆ ಹಲವರು. ಇಷ್ಟು ಪುಟ್ಟ ಮಕ್ಕಳು ಅರೆ ಬರೆ ಇಂಗ್ಲೀಷು ಮಾತಾಡಿದರೆ ಹೇಗೆ ಅವಕ್ಕೆ ಒಳ್ಳೆಯದಾಗುತ್ತದೆ ಅಂತ ಕೇಳಿ ನೋಡಿ, ಇವತ್ತು ಇಂಗ್ಲೀಷು ಇಲ್ದೆ ಕೆಲಸ ಎಲ್ಲಿ ಸಿಗುತ್ತೆ ಅನ್ನುವ ಉತ್ತರ ಬರುತ್ತದೆ. ಈ ವಾದ ಎಷ್ಟು ಪೊಳ್ಳು ಅಂತ ನೋಡೋಣ ಬನ್ನಿ. 

ಹಾಗಂತ ಕೆಲಸ ಸಿಗುವುದಕ್ಕೆ ಇಂಗ್ಲೀಶು ಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ ಅನ್ನುವುದು ಪೂರ್ತಿ ತಪ್ಪೇನಲ್ಲ. ಇದು ಹೇಗೆ ಅಂದರೆ ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಬಳಕೆ ಗೊತ್ತಿದ್ದರೆ ಕೆಲಸ ಸಿಗುತ್ತದೆ ಅಂದ ಹಾಗೆ. ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಬಳಕೆ ಗೊತ್ತಿರಬೇಕು ನಿಜ, ಹಾಗಂತ ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಬಳಕೆ ಗೊತ್ತಿದೆ ನಿಮಗೆ ಅಂತಲೇ ಯಾರೂ ಕೆಲಸ ಕೊಡುವುದಿಲ್ಲ. ಹಾಗೆಯೇ ಇಂಗ್ಲೀಷು ಗೊತ್ತಿದೆ ಅಂತಲೇ ಯಾರೂ ಕೆಲಸ ಕೊಡುವುದಿಲ್ಲ. ಇಂಗ್ಲೀಷು ಬೇಕು, ತೀರ ಸಲ್ಮಾನ್ ರಶ್ದಿಯ ಮಟ್ಟದ ಇಂಗ್ಲೀಷು ಏನೂ ಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ. ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಇವತ್ತು ಇಂಗ್ಲೀಶು ಬೇಕು ಅನ್ನುವುದು ಎಲ್ಲರೂ ಒಪ್ಪಬೇಕಾದ ವಿಚಾರವೇ. ಪ್ರಶ್ನೆ ಇರುವುದು ಕೆಲಸ ಸಿಗುವುದಕ್ಕೆ ಎಷ್ಟು ಇಂಗ್ಲೀಶು ಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಅಷ್ಟು ಇಂಗ್ಲೀಶು ಕಲಿಯುವುದಕ್ಕೆ ಕನ್ನಡವನ್ನು ಬಲಿ ಕೊಡಬೇಕೇ ಅನ್ನುವ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ. ನಮಗೆ ಗಣಿತ, ವಿಜ್ಞಾನ, ಇತಿಹಾಸ, ಭೂಗೋಳ ಇವೆಲ್ಲ ಹೇಗೆ ಬೇಕೋ ಹಾಗೆಯೇ ಇಂಗ್ಲೀಷು ಕೂಡ ಬೇಕು ಅಂದರೆ ಸಾಕಾಗಲಾರದೇ? 

ವಾಸ್ತವ ಏನೆಂದರೆ ಕೆಲಸ ಸಿಗುವುದಕ್ಕೆ ವ್ಯವಹಾರಕ್ಕೆ ತಕ್ಕಷ್ಟು ಇಂಗ್ಲೀಶು ಗೊತ್ತಿದ್ದರೆ ಸಾಕು, ಅಷ್ಟು ಇಂಗ್ಲೀಶನ್ನು ಬುದ್ದಿವಂತರು ಸಲೀಸಾಗಿ ಕಲಿಯುತ್ತಾರೆ  - ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡದಲ್ಲೇ ಕಲಿತಿರಲಿ, ಇನ್ಯಾವುದೋ ಆಫ್ರಿಕನ್ ಭಾಷೆಯಲ್ಲೇ ಕಲಿತಿರಲಿ. ಎಷ್ಟೋ ಸಲ "we are looking into it" ಅಂತಲೋ "I will check the issue and get back to you" ಹೇಳಿದಲ್ಲಿಗೆ ಕೆಲಸ ಮುಗಿಯುತ್ತದೆ. ಇಂತಹಾ ಒಂದು ನೂರು ನೂರಿಪ್ಪತ್ತು ವಾಕ್ಯಗಳನ್ನು ಕಲಿಯುವುದಕ್ಕೆ ಯಾವ ಮಹಾ ತಪಸ್ಸೂ ಮಾಡಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ. ಒಂದು ಆರೇಳು ವರ್ಷಗಳಾದ ಮೇಲೆ ವಿದೇಶೀಯರ ಜೊತೆ ತಾನೇ ಮಾತಾಡಿ ವ್ಯವಹರಿಸುವಷ್ಟು ಇಂಗ್ಲೀಶು ಬರಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಅಷ್ಟು ಕಲಿಯುವುದಕ್ಕೆ ನೀವೇನೂ ಬೃಹಸ್ಪತಿಗಳಾಗಬೇಕಿಲ್ಲ. ಸ್ವಲ್ಪ ಚುರುಕಾಗಿರುವವರು ಒಂದು ನಾಲ್ಕೈದು ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಇಷ್ಟನ್ನು ನೋಡಿಯೇ ಕಲಿತುಬಿಡುತ್ತಾರೆ. 

ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಅನ್ನು ಒಬ್ಬ ಸಮಾಜಸೇವಕ  ಬಡತನ ನಿವಾರಣೆ ಮಾಡುವ ಯೋಜನೆಗೂ ಉಪಯೋಗಿಸಬಹುದು ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಉಗ್ರಗಾಮಿ ನಾಲ್ಕು ಜನರನ್ನು ಕೊಲ್ಲುವುದಕ್ಕೂ ಬಳಸಬಹುದು. ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಅನ್ನುವುದು ಒಂದು ಸಾಧನ ಮಾತ್ರ. ಹಾಗೆಯೇ   ಭಾಷೆ ಒಂದು ಮಾಧ್ಯಮ ಮಾತ್ರ. ಟಿಫಿನು ಡಬ್ಬಿಗೆ ಬೆಲೆ ಬರುವುದು ಒಳಗಿರುವ ಆಹಾರದಿಂದಲೇ ಹೊರತು ಡಬ್ಬಿ ಎಷ್ಟು ಹೊಳೆಯುತ್ತಿದೆ ಅನ್ನುವ ಕಾರಣಕ್ಕಲ್ಲ! ನಮ್ಮ ಸಾಫ್ಟ್ ವೇರ್ ಕಂಪೆನಿಗಳಿಗೆ ನಾನೇ ಐವತ್ತಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಸಂದರ್ಶನಗಳನ್ನ ಮಾಡಿದ್ದೇನೆ, ಇವತ್ತಿನ ತನಕ ಯಾರನ್ನೂ "ಆಹಾ... ಎಷ್ಟೊಳ್ಳೆ ಇಂಗ್ಲೀಶು  ಮಾತಾಡ್ತಾರೆ" ಅನ್ನುವ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿಲ್ಲ. ಕೆಲಸ ಸಿಗುವುದು ಜ್ಞಾನಕ್ಕೆ, ಅನುಭವಕ್ಕೆ ಬೆಲೆ ಸಿಕ್ಕಿ, ಭಾಷೆಯ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ಅಲ್ಲ(ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿ ದುಡ್ಡು, ಜಾತಿ, ಪ್ರಭಾವ ಇವೆಲ್ಲವೂ ಇವೆ, ಆ ಮಾತು ಬೇರೆ). ಪೇಟೆ ಜನರೇ, ಇದನ್ನು ಇನ್ನೊಂದು ಸಲ, ಮತ್ತೊಂದು ಸಲ, ಮಗದೊಂದು ಸಲ ಓದಿಕೊಳ್ಳಿ!! ಕೆಲಸ ಸಿಗುವುದು ಜ್ಞಾನಕ್ಕೆ, ಅನುಭವಕ್ಕೆ, ಪ್ರತಿಭೆಗೆ, ನಿಮ್ಮ ನೈಪುಣ್ಯಕ್ಕೆ, ಕುಶಲತೆಗೆ. ಭಾಷಾ ಪ್ರಾವೀಣ್ಯದ ಅರ್ಹತೆಯ ಮೇಲೆ ಅಲ್ಲ!  ಮೊದಲೇ ಹೇಳಿದಂತೆ ಇದಕ್ಕೆ ಸಾಕ್ಷಿ ಆಧಾರ ಅಂತ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಏನೂ ಅಷ್ಟಾಗಿ ಇದ್ದಂತಿಲ್ಲ, ಹೆಚ್ಚೆಂದರೆ anecdotal evidence ಕೊಡಬಹುದಷ್ಟೇ. 

 ಕನ್ನಡದಲ್ಲೇ ಕಲಿತು ಕನ್ನಡದಲ್ಲೇ ಯೋಚನೆ ಮಾಡಿ ನನ್ನಂತವರು ತಕ್ಕ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಉದ್ದಾರ ಆಗಿದ್ದೇವಲ್ಲ (ನಾವು ಆಗಿರುವುದನ್ನೇ ಉದ್ದಾರ ಅನ್ನುವುದಾದರೆ!) ? ನಾವೆಲ್ಲಾ ಶುಧ್ಧ ಕನ್ನಡಲ್ಲೇ ಓದಿ ಕೂಡ ನಾಲ್ಕು ದೇಶ ಸುತ್ತಿ, ಸಾಫ್ಟ್ ವೇರು, ಹಾರ್ಡುವೇರು ಅಂತ ಏನೇನೋ ಕುಟ್ಟಿ ಪ್ರಮೋಷನ್ , ಮಣ್ಣು, ಮಸಿ ಅಂತ ತಗೊಂಡಿದ್ದೇವಲ್ಲ ? ತಲೆ ಬಿಚ್ಚಿದರೆ ನಾಲ್ಕು ಇಂಗ್ಲೀಶ್ ಶಬ್ದ ಉದುರಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ ಅನ್ನಿಸಿಕೊಂಡವರೆಲ್ಲ ಪ್ರಾಜೆಕ್ಟುಗಳನ್ನು ನಡುಗಿಸಿರುವುದು ನಾನೇ ನೋಡಿದ್ದೇನೆ. ಅಮೆರಿಕಾವನ್ನು ಮಿನಿ ಆಂಧ್ರಪ್ರದೇಶ ಅಂತಲೇ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ, ಅಲ್ಲಿ ಅಷ್ಟು ಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ತುಂಬಿಕೊಂಡಿರುವ ತೆಲುಗರಲ್ಲಿ ಇಂಗ್ಲೀಷು ಪಂಡಿತರು ಹೆಚ್ಚೇನಿಲ್ಲ. ಬಹಳಷ್ಟು ಜನ ಕೂಡಿಸಿ,ಸೇರಿಸಿ,ಪರದಾಡಿ ಅಲ್ಲಿಂದಲ್ಲಿಗೆ ವ್ಯವಹಾರಕ್ಕೆ ತಕ್ಕಷ್ಟು ಇಂಗ್ಲೀಶು ಮಾತಾಡುವವರೇ. Apostrophe ಎಲ್ಲಿ ಹಾಕಬೇಕು ಅಂತ ಸಾಫ್ಟವೇರ್ ಜನಗಳಿಗೆ ಕಲಿಸುವ ಒಂದು ವ್ಯಾಪಾರ ಮಾಡಿದರೆ ಈಗಲೂ ಭರ್ಜರಿ ವ್ಯಾಪಾರ ಆದೀತು, "it is one of my favorites" ಅನ್ನಬೇಕೋ "it is one of my favorite" ಅನ್ನಬೇಕೋ ಅಂತ ಗೊತ್ತಿರುವವರೂ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರೇ! 

ನಮ್ಮ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲೂ ಸುಟ್ಟು ತಿನ್ನುವಷ್ಟೂ ಇಂಗ್ಲೀಶು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದವರೂ ಕ್ಯಾಂಪಸ್ ಸೆಲೆಕ್ಷನ್ ಆದಾಗ ಮೊದಲ ಏಳೆಂಟು ಕಂಪೆನಿಗಳಲ್ಲೇ ಕೆಲಸ ಗಿಟ್ಟಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಮೇಲೂ, ಸಾಕಷ್ಟು "ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಅಷ್ಟಕ್ಕಷ್ಟೇ" ಗಿರಾಕಿಗಳು ಯುರೋಪು ಸುತ್ತಿ, ಅಮೆರಿಕಾ ನೋಡಿ ಬಂದವರೇ. ನಮ್ಮದು ಹೀಗಾದರೆ ಯುರೋಪಿಯನ್ನರ, ಚೀನೀಯರ,ಜಪಾನೀಯರ,ಫಿಲಿಪೀನಿಯರ ಇಂಗ್ಲೀಷು ಉಚ್ಚಾರಣೆಯ ಶೈಲಿಯೇ ವಿಚಿತ್ರ. ಅವರಿಗೆ ಅದೊಂದು ಸಮಸ್ಯೆಯೇ ಆದ ಹಾಗಿಲ್ಲ. ಯುರೋಪಿಗೋ ಅರ್ಜೆಂಟಿನಕ್ಕೋ ಹೋದರೆ ಸಾಫ್ಟ್ ವೇರ್ ಕಂಪೆನಿಗಳಲ್ಲೂ ಕೇಳಿಸುವುದು ಮಾತೃ ಭಾಷೆಗಳ ರಿಂಗಣವೇ. 

ಇನ್ನು ನಮ್ಮ ಪೇಟೆ ಮಂದಿ ಮಾತಾಡುವ ಇಂಗ್ಲಿಷು ದೇವರಿಗೇ ಪ್ರೀತಿ. ಕಂ ಯಾ ಗೋ ಯಾ, ಎಸ್ ಡಾ , ವೈ ಡಾ, ಹೀ ಇಸ್ ಕಮಿಂಗ್ ನಾ ಅಂತೆಲ್ಲ ಮಾತಾಡುವವರ ಪೆದ್ದು ಇಂಗ್ಲಿಷು ಎಷ್ಟು ನೋಡಿಲ್ಲ ನಾವು? ಅತ್ಲಾಗೆ ಷೇಕ್ಸಪಿಯರ್ ಬರೆದದ್ದನ್ನೂ ಓದಲಿಲ್ಲ ಇತ್ಲಾಗೆ ಮೂರ್ತಿ ರಾಯರ ಬಗ್ಗೆಯೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ಅನ್ನುವ ಎಡೆಬಿಡಂಗಿ ಅರ್ಧರ್ಧ ಇಂಗ್ಲಿಷು ಜನ ಎಷ್ಟಿಲ್ಲ ? ಇವರ್ಯಾರೂ ಕುವೆಂಪು, ಬೇಂದ್ರೆ, ಅಡಿಗರ ಹೆಸರನ್ನು ಕೇಳಿದವರಲ್ಲ. ಅತ್ತ ಬ್ಲೇಕ್, ವಿಟ್ಮ್ಯಾನ್,ಎಲಿಯಟ್‍ರನ್ನೂ ಓದಿಕೊಂಡವರಲ್ಲ. ಸೂಪರ್ ಮ್ಯಾನು, X ಮೆನ್ನು, ಅವೆಂಜರ್ಸ್ ತರದ್ದು ಒಂದು ನಾಲ್ಕು ಚಿತ್ರ ನೋಡಿ ನಾವು ಹಾಲಿವುಡ್ಡನ್ನು ಅರೆದು ಕುಡಿದಿದ್ದೇವೆ ಅನ್ನುವಂತೆ ಪೋಸು ಕೊಡುವವರ ಸಂಖ್ಯೆ ಕಡಮೆಯೇನಲ್ಲ! 

ಇದನ್ನೊಮ್ಮೆ ಊಹಿಸಿಕೊಳ್ಳಿ . ನೀವೊಬ್ಬ ವೈದ್ಯರ ಹತ್ತಿರ ಹೋಗ್ತೀರಿ, ಅವರಿಗೆ ಇಂಗ್ಲೀಶು ಲೀಲಾಜಾಲ, ಆದರೆ ಪಾಪ ಯಾವ ರೋಗಕ್ಕೆ ಯಾವ ಮದ್ದು ಕೊಡಬೇಕು ಅಂತ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ನೀವು ಎಷ್ಟು ಸಲ ಅದೇ ಡಾಕ್ಟರ ಹತ್ತಿರ ಹೋಗ್ತೀರಿ? ನೀವೊಂದು ವಿಮಾನ ಹತ್ತುತ್ತೀರಿ. ಪೈಲಟ್  ಅರಳು ಹುರಿದಂತೆ ಇಂಗ್ಲೀಶು ಮಾತಾಡ್ತಾನೆ, ಆದ್ರೆ ಆಸಾಮಿಗೆ ವಿಮಾನ ಓಡಿಸೋದು ಹೇಗೆ ಅಂತ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ಆ ಪೈಲಟ್ ನ ಇಂಗ್ಲೀಶು ಕೇಳುವ ಭಾಗ್ಯ ಎಷ್ಟು ದಿನ ಸಿಕ್ಕೀತು?! ಯಾವ ಭಾಷೆಯೂ ತನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೇ ತಾನೇ ಶ್ರೇಷ್ಟ ಅಲ್ಲ. ಈಗ ಇಂಗ್ಲೀಷಿನಲ್ಲಿ ಮಾತಾಡಿದರೆ cool ಅನ್ನಿಸುವಂತೆ ಒಂದು ಕಾಲಕ್ಕೆ ಲ್ಯಾಟಿನ್ ನಲ್ಲೋ ಸಂಸ್ಕೃತದಲ್ಲೋ ಮಾತಾಡಿದರೆ ದೊಡ್ಡ ಮನುಷ್ಯ ಅಂತ ಪ್ರತೀತಿ ಇತ್ತು (ಆ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಜ್ಞಾನ ಸಂಪತ್ತು ಸೃಷ್ಟಿಯೂ ಹೇರಳವಾಗೇ ಆಗುತ್ತಿತ್ತು ಅನ್ನಿ ಈಗ ಇಂಗ್ಲಿಷಿನಲ್ಲಿ ಆಗುತ್ತಿರುವ ಹಾಗೆ) ಈಗ ಎಲ್ಲಿ ಹಾಳಾಗಿ ಹೋಯಿತು ಅದೆಲ್ಲಾ ? ಕಾಲದ ರಥ ಯಾವ ಭಾಷೆಗೂ ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ಕಪ್ಪ ಕಾಣಿಕೆಗಳನ್ನು ಕೊಟ್ಟು ಕೈ ಮುಗಿದಿಲ್ಲ. 

ಯೋಚಿಸಿ ನೋಡಿ. ನೀವು ಉಪಯೋಗಿಸೋ ಟೀವಿ ತಯಾರಿಸಿದವರಿಗೆ ಬಹುಶಃ ಇಂಗ್ಲಿಷು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ನಿಮ್ಮ ಮೊಬೈಲು ತಯಾರಿಸಿದವರು ಪ್ರಾಯಶಃ ಇಂಗ್ಲಿಶ್ ಮಾತಾಡರು, ನೀವು ಪೀಯುಸಿಯಲ್ಲಿ ಓದಿದ ಬಹುತೇಕ ಎಲ್ಲ ಫಿಸಿಕ್ಸು ಯುರೋಪಿಯನ್ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲೇ ಬಂದಿದ್ದು, ಎಲ್ಲ ಅವರವರ ಮಾತೃ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲೇ ಅಥವಾ ಲ್ಯಾಟಿನ್ ನಲ್ಲಿ  ಬರೆದದ್ದು. ಅರ್ಧ ಅಮೇರಿಕಾ ಜಪಾನಿನ Animation ಸಿನೆಮಾಗಳನ್ನ ಇಂಗ್ಲಿಶ್ Subtitles ಹಾಕಿ ನೋಡ್ತದೆ , ವಿಷಯ ಚೆನ್ನಾಗಿದ್ದರೆ ಅವರೇ ಇಂಗ್ಲಿಷಿಗೆ ಅನುವಾದ ಮಾಡಿ ನೋಡುತ್ತಾರೆ ಅಲ್ಲವೇ? 2300 ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ಇವತ್ತಿಗೂ Aristotle, Plato ಅಂತ ಮಾತಾಡ್ತಾರೆ , ಅವ್ರೇನು ಇಂಗ್ಲಿಶ್ ಮೀಡಿಯಂ ಶಾಲೆಗೇ ಹೋಗಿ ಹಾಳಾಗಿದ್ದರೇ? ಅವರೇನು ಇಂಗ್ಲಿಷಲ್ಲಿ ಬರೆದಿದ್ರಾ ? ವಿಷಯ ಚೆನ್ನಾಗಿದ್ದರೆ ಅಮೆರಿಕಾದವರೇ ಇಂಗ್ಲಿಷಿಗೆ ಅನುವಾದ ಮಾಡಿ ಓದಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ನಿರ್ದೇಶಕ Akira Kurosawa ಮಾತಾಡಿದ್ದು ಜಪಾನೀ ಭಾಷೆಯಲ್ಲೇ, ಅರ್ಧ ಜಗತ್ತೇ ಅವನ ಪಾದದ Xerox ಕಾಪಿಯನ್ನು ಇಂಗ್ಲಿಷಿನಲ್ಲೇ ತೆಗೆಯಲಿಲ್ಲವೇ? ಬೆಲೆ ಇರುವುದು ನಿಮ್ಮ ತಲೆಗೆ ಮತ್ತು ಹೃದಯಕ್ಕೆ ಇಂಗ್ಲೀಷಿಗೂ ಅಲ್ಲ ಫ್ರೆಂಚಿಗೂ ಅಲ್ಲ!!

ಮಾತೃ ಭಾಷೆ ಬೇಡ ಅನ್ನೋದಕ್ಕಿಂತ ಪೆದ್ದುತನ ಬೇರೆ ಇಲ್ಲ, ನಮಗೆ ಇವತ್ತಿನ ಕಾಲಕ್ಕೆ ಇಂಗ್ಲೀಶು ಬೇಕು ಆದರೆ ಕನ್ನಡ ಬಿಟ್ಟಲ್ಲ. ಕನ್ನಡ ಕಲಿತರೆ ಇಂಗ್ಲಿಷು ಚೆನ್ನಾಗಿಯೇ ಬರ್ತದೆ,ಅದು ಕನ್ನಡದ ಮೂಲಕ ಬರುತ್ತದೆ ಅಷ್ಟೇ. ಒಂದು ಬಾಗಿಲು ಕನ್ನಡದ್ದು ಇದ್ದರೆ ಉಳಿದ ಕಿಟಕಿ ಬಾಗಿಲುಗಳು ಎಷ್ಟಾದರೂ ಇರಬಹುದಲ್ಲ. ಇಂಗ್ಲೀಷು, ಲ್ಯಾಟಿನು, ಫ್ರೆಂಚು, ಸಂಸ್ಕೃತ, ಪ್ರಾಕೃತ, ಅರೇಬಿಕ್ ಹೀಗೆ ಎಷ್ಟು ಕಡೆಯಿಂದಾದರೂ ಗಾಳಿ ಬೆಳಕುಗಳು ಬರಲಿ. ಒಂದು ಬಾಗಿಲು ಕನ್ನಡಕ್ಕೂ ಇರಲಿ. ಇಷ್ಟೂ ಅರ್ಥ ಆಗ್ಲಿಲ್ಲ ಅಂದ್ರೆ ಇಂಗ್ಲೀಷಲ್ಲೇ ಕಲೀರಿ, ಅದೇನು ಗುಡ್ಡೆ ಕಡಿದು ಹಾಕ್ತೀರೋ ನೋಡಿಯೇ ಬಿಡೋಣ.